[The Writer] Verslag van een onvergetelijke Curaçao trip
Maar wel met een prachtig vooruitzicht: Curaçao, here we come in 2018!!!
Bovenstaande was de slotzin (met plaatje) in het verslag van de Toga bbq van 24 september 2016. Dit nadat onze eigen TOGA babes op die bbq hadden voorgesteld om in Curaçao aan de triathlon mee te doen. Feitelijk lag het begin van die droom nog 1 of twee jaartjes daarvoor: Wim van de Broek deed ons de suggestie om met TOGA naar dit tropisch eiland af te reizen. Wim had het jaar daarvoor als speaker tijdens dit evenement opgetreden.
Mei 2017
Ik hang met Johan Bossers na de zwemtraining aan de rand van het zwembad. “Curaçao, gaat dat nog wat worden?“ vraagt Johan aan mij. En vanaf toen ging het balletje serieus rollen. Uit een inventarisatie onder de TOGA leden bleken er uiteindelijk 5 het avontuur daadwerkelijk aan te gaan. Johan nam de coördinatie voor zijn rekening en de voorpret was begonnen. Vlucht boeken, accommodatie uitzoeken, fietsen regelen etc. etc. En zo nu en dan met plezier het stoere verhaal aan collega’s, vrienden en familie vertellen dat we een triathlon op Curaçao gaan doen. Alles was geregeld dus wat kon er nog mis gaan…..
Nou, dit bijvoorbeeld. Op 9 november 2017 ontvangen wij om 8.08 uur van Johan een Whatsapp: ‘een wel heel onaangename verrassing: triathlon Curaçao wordt verzet van 27 mei naar 6 mei!’. 🤜Boooing🤛, die kwam even binnen zeg. Ik voel als het ware nu nog de teleurstelling door mijn lichaam gaan vanwege dat bericht. Kort daarna spoedberaad. Allerlei varianten/mogelijkheden gaan over tafel. De uiteindelijke uitkomst is dat Jan/Mirriam, Rien/Coby en Peet/Maaike de reis verzetten om in ieder geval aan de triatlon mee te kunnen doen. Eric/Ineke en Johan/Ingrid gaan op de originele datum voor een ruime week vakantie en laten de triathlon aan zich voorbij gaan. Na een hoop geregel en een uitgebreide E-mailwisseling kon half december de knop gelukkig definitief om van ‘gedoe’ terug naar ‘voorpret’!
Vanaf dat moment dus nog zo’n kleine 5 maanden voorbereiding. Fysiek ging dat bij mij niet eens zo heel slecht. Rug, kuiten en achillespezen hielden zich goed. Helaas werd ik half februari geveld door longontsteking en twee weken bedrust en een anti-bioticum kuur maken je nou niet bepaald sterker. In die periode hoor ik dat Rien en Jan ook wat met de gezondheid aan het sukkelen zijn. Het is niet anders.
We hebben kort voor het afreizen nog twee mooie tests: team triatlon Arnhem en de Vlietloop. Deze verlopen bij ons alle drie naar tevredenheid.
En eindelijk is het dan zover: 4 mei 2018. In een beetje ‘schoolreis-achtige sfeer’ worden we ’s morgens om 5 uur door het taxi busje opgehaald. Op Schiphol verloopt alles uitermate vlotjes en een paar uur later hangen we met een gevaarte van zo’n 175.000 kg aan (leeg)gewicht voor een uurtje of negen boven de Atlantische Oceaan. Voor mijn gevoel zou dat niet moeten kunnen maar de praktijk wees gelukkig anders uit. Om 12.30 uur lokale tijd zet de piloot met een keurige zachte landing het bakbeest aan de grond. Het voordeel van die kant opvliegen is dat je tijd ‘wint’. We hebben vooraf uitgerekend dat we daardoor later die middag misschien toch aan de door de organisatie geplande fietsverkenning mee kunnen doen.
Na wat gepingel met de taxi chauffeur over de prijs (‘welkom in Curaçao’) rijden we in een busje waarin wij eerder kippen of varkens in zouden vervoeren naar onze bungalow. We moeten daarvoor dwars door Willemstad dus we krijgen al direct een aardig beeld van dit bijzondere land. Na een boeiende rit (verkeersregels worden door iedereen op eigen wijze uitgelegd) worden we verwelkomd door Chantal, de charmante Limburgse beheerster van de bungalow. Ook de man van onze huurauto is ter plekke, waardoor we al snel richting de fietsverhuur konden gaan. We gaan proberen de fietsen in de zes persoons Hyundai Vera Cruz te krijgen. Fietsen op de openbare weg ging hem niet worden zo had de taxi rit ons geleerd. Bij Dacia fietsverhuur blijken de Specialized racefietsen 100% mee te vallen. Nieuwe modellen in uitstekende staat. De wat nukkige Nederlandse eigenaar nemen we maar op de koop toe. Het ging ons ten slotte om de fietsen. Vlug terug naar de bungalow, vlug omkleden en vlug naar het fietsparcours. Om 17.00 uur begint immers de verkenning. Door al dat haasten moet Jan helaas constateren dat hij zijn pedalen in de bungalow had laten liggen. Zonder Jan rijden Rien en ik het parcours op waar we even later door Bas Zwaan (de Nederlandse organisator van de triathlon) al fietsend worden opgepikt. Bas wijst ons de weg en gaat weer terug naar de start. Het parcours bevindt zich op een afgesloten terrein van deels een golfresort en deels een mijnbouw bedrijf. Geen meter vlak. Grofweg 6 km klimmen, 4 km dalen en omgekeerd. En dat op de wedstrijddag 2x. Rien zegt meteen: ‘echt een parcours voor Jan’. Jammer dat Jan het zelf niet heeft kunnen verkennen. Maar dat mocht de pret uiteindelijk niet drukken, zoveel bleek later.
’s Avonds nog wat boodschappen gedaan, bij de Italiaan (ben je 9.000 km van huis/Europa en dan ga je bij Italiaan uit eten!) gegeten en rond 24.00 uur naar bed. In de wetenschap dat we dan al ruim 24 uur wakker zijn.
De volgende dag uitslapen zat er niet in. Want Coby gaat, (waar ook ter wereld), om 6.00 uur de vaatwasser leegmaken. Die ochtend/middag hebben we wat gelanterfant. Alles staat immers in het teken van de wedstrijd van de zondagochtend. ‘s middags gaan we naar de breefing en de pastaparty in één van de gebouwen van het golfresort. We zien dat ze het parc fermé al aan het opbouwen zijn. Op één of andere manier is dat een signaal dat het nu wel heel serieus en dichtbij begint te komen. De breefing levert een kleurrijk gezelschap op: Amerikanen, Antilianen, Venezuelanen, Nederlanders, Gastelaren het kwettert lekker door elkaar heen. In de breefing zelf wordt serieus gewaarschuwd voor de weersomstandigheden: vanwege de warmte veel drinken en koelen en vanwege de wind bij het fietsen oppassen! Dat hebben wij weer. Later zou blijken dat dit de editie was met de meeste wind van allemaal. De glimlach op het gezicht van Jan werd alsmaar groter. Wat je bij de breefing van de Gastelse triathlon ook niet gauw zult meemaken is dat er gewaarschuwd werd voor de mogelijke aanwezigheid in het zwemwater van het Portugees oorlogschip, een soort kwal waarbij de steek dodelijk kan zijn. In één keer kreeg ik toch een ander beeld bij het ‘aanlokkelijke‘ Caribische zwemwater. Tot slot werden we duidelijk verzocht om uiterlijk 5 uur in het parc fermé aanwezig te zijn. Slik…… Een blik op het horloge leerde ons dat het dus een kort nachtje zou worden.
Om 4 uur stond ik op en natuurlijk, ik had het kunnen verwachten, Jan en Rien zaten al aangekleed startklaar. Met moeite een paar boterhammen naar binnen gewerkt en rond half vijf met z’n drietjes op pad met de fietsen in de auto. Limburgse Chantal had voor onze dames geregeld dat ze rond 6.00 uur opgehaald zouden worden door haar echtgenoot. Die kon zelf dit jaar niet meedoen aan de triatlon maar wilde wel gaan kijken. Dat kwam voor ons natuurlijk fantastisch uit.
In het pikkedonker arriveren we bij het parc-fermé. Aanmelden, spulletjes gereedleggen en wachten. Dat wachten wordt nog op een leuke manier ‘ verstoord’. ‘Jullie zijn toch die mannen van Gastel?’, klinkt het onverwacht. Dat klopt, maar hoe weet jij dat? De jongeman in kwestie stelt zich voor, komt uit Roosendaal en zit bij de Marine op Curaçao. Hij blijkt twee dagen daarvoor het krantenartikel in BN de Stem over ons te hebben gelezen. Leuke ontmoeting en we wensen elkaar succes. Kort daarop arriveren onze dames. Ook dit is een welkome afleiding in het lange wachten tot de start.
Klaar voor de start
Maar dan gaat de klok toch echt richting 6.30 uur en mogen we te water. Naar de start moeten we eerst onder een reusachtige catamaran doorzwemmen. Alleen daarom al zou je aan een triathlon in Curacao meedoen. We wensen elkaar succes en Bang, weg zijn we. De gedachte aan het Portugees oorlogschip weet ik gelukkig opzij te zetten. En het zwemmen in het heldere Caribische water gaat gelukkig goed. Sowieso heb je door het zoute zeewater meer drijfvermogen en het heldere water zwemt ook fijn(er). Later blijken we ruim meer dan 100 meter te veel te hebben gezwommen maar in deze omstandigheden is dat niet eens zo erg (ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik dit ooit nog eens op zou schrijven). Dan het fietsen. Een andere pan eten. Met name de eerste lange klim was er sprake van forse tegenwind. Het voordeel van een parcours met een keerpunt is dat je elkaar tegenkomt. Eerst zie ik Jan, daarna Rien. En datzelfde gebeurt (dus) in de tweede fietsronde. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om in te schatten dat Jantje Beton weer behoorlijk aan het uithalen is. En ook Rien doet het uitstekend. Later hoorde ik wel dat Rien onderweg had moeten overgeven vanwege maagklachten. Bij mijzelf spelen in de tweede fietsronde ‘ouderwetse’ rugklachten op: de combinatie van bergop rijden, tegenwind en een andere fiets eist blijkbaar zijn tol. Maar goed, het laatste deel naar de wisselzone is afdalen dus dan kan ik wat herstellen.
Op het moment dat ik mijn loopschoenen aantrek hoor ik de Amerikaanse speaker overenthousiast de winnaar binnenschreeuwen; ik ‘mag’ op dat moment nog aan 10 km lopen beginnen. Maar dat gaat in het begin niet eens zo slecht. Ik haal een paar mensen in en heb voor mijn gevoel, gegeven de omstandigheden ‘hot and hilly’, een mooi tempo te pakken. Ook dit is een ‘heen –en-weer’ parcours. Ik kom als snel Jan tegen en reken uit dat hij daarna aan zijn laatste ronde van 3,3 km zal beginnen. Maar aan het begin van de tweede ronde kom ik niet alleen Jan maar ook de man met de Hamer tegen. Kedeng!! De heuvels en de hitte breken mij op. Ik moet hele stukken gaan wandelen. En even komt het in mij op om op te geven. Precies op dat moment kom ik Rien tegen. Hij ziet mij en zegt: ‘gij gaot toch zeker nie opgeeven eej maot’.
En zeker ook Maaike laat zich niet onbetuigd. Bij elke passage krijg ik een opbeurende peptalk.
De laatste zes kilometer gaan bepaald niet vanzelf. Integendeel. Maar ik haal wel de finish. En na een vijftal minuten zet het herstel zich wonderbaarlijk snel in. En ik hoor dat jan en Rien (ondanks maagklachten!) het goed gedaan hebben.
Na de finish
Jan zelfs zo goed dat hij naar voren wordt geroepen als 5e overall (100 dollar prijzengeld). En een paar minuten later als eerste bij de categorie 50 plus. Dit levert hem een spiksplinternieuwe Kärcher hogedruk reiniger op.
We drinken in de (vroege) ochtend een welverdiend pilske, babbelen nog wat na met ‘onze’ Roosendaler en Bas Zwaan de organisator. En dan zit het er ineens op. We hebben het er een jaar of vier/vijf over gehad. September 2016 kreeg het een serieuze wending. In mei 2017 werd het concreet. En op 6 mei 2018 zit het avontuur er op. Althans deel 1. Want we hebben er natuurlijk nog een welverdiende vakantie van een week op Curaçao aan vastgeplakt.
Zoals ik laatst tegen iemand zei: het was de zwaarste ooit. Maar ik ben een pracht van een ervaring rijker.
Jan, Mirriam, Rien en Coby ook namens Maaike bedankt voor jullie gezelschap (en Jan speciaal voor het rijden). Mede dankzij jullie kunnen we terugkijken op een hele bijzondere reis.
En wie weet wat de toekomst nog brengt……………
