Froidchapelle, juni 2012

 

In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de leden is Toga zelf nog jong, piepjong eigenlijk. En toch hebben we in dit korte bestaan van ons clubke al een prachtige traditie opgebouwd: de jaarlijkse buitenland triathlon. Na Zug (Zwitserland) en Weert (Limburg, ook een soort van buitenland) was dit jaar Froidchapelle (Belgische Ardennen) de bestemming. Onderstaand een sfeerimpressie.
Dinsdag 5 juni, 7.05 uur

We zijn weer thuis, en het is vandaag weer gewoon werkensdag. Met een glaasje jus in de hand staar ik een beetje dromerig door het keukenraam naar buiten. En onbewust dwalen mijn gedachten af naar de afgelopen vier dagen. Half in mijzelf pratend prevel ik: “ik mis mijn jongens nu al”.
“DA ZEG DE TEGEN MIJN AANDERS NOOIT!!!”. Beng. Maaike zet mij met beide voeten in de ontnuchterende realiteit. Maar als ik even later lekker in bad een beetje lig te soezen speelt de film zich nog één keer voor mijn ogen af…..
Vrijdag 1 juni, 9.30 uur, le départ

Om 9.30 uur bij Jan verzamelen. Er heerst zoiets als een beetje een schoolreisje-zenuwen-stemming. De eerste, soms nog wat flauwe, grappen worden al gemaakt. Gastvrouw Mirriam voorziet ons van een lekker bakske koffie. We gaan dit weekend met 15 man op stap, waarvan 10 man deze morgen mee gaan (de rest komt later).

wagen

Twee personenauto’s en het vrachtwagentje van Baby Planet (waarvoor weer veel dank Perry) voor de tassen maar vooral de fietsen. Dat Toga zijn pure amateur status een beetje aan het verliezen is blijkt overigens wel uit het ‘geweld’ dat inmiddels aan fietsen wordt meegenomen. Sowieso nemen de kleppers twee (!!!) fietsen mee , een ‘gewone’ en een tijdrit fiets. Materiaal waar de liefhebber echt van kan smullen. En stiekem denk ik dan ook wel: ‘schieten we niet een beetje door?’. Maar gelukkig, Dirk is in dit geval mijn redder in nood. De Gazelle van Dirk (geschat bouwjaar 1993) brengt het geheel weer naar een acceptabel gemiddelde.
Op enig moment wordt het toch echt tijd om te gaan vertrekken. We doen onze groepsknuffel, en spreken luidkeels ons motto uit van dit weekend: “wat in Froidchapelle gebeurt, blijft in Froidchapelle”. Koen moest nog even subtiel tegen Jan opmerken dat hij toch echt voor 4 dagen wegging en hij misschien Miriam nog een afscheidszoen moest geven? Met een ‘oh ja’ zoals Jan dat alleen maar kan uitspreken gaf hij haar een pakkerd en weg waren we.

bakkie onderweg

“Een bakske onderweg”

 

De reis verloopt voorspoedig en vroeg in de middag komen we op het park aan. We hebben twee 8 persoons huizen gehuurd op een Landal Green park. Dit park ligt pal aan het meer waar in gezwommen zal worden en slechts een paar kilometer van de start van de triathlon. We zijn allemaal zeer aangenaam verrast over de kwaliteit van de huizen. Echt luxe, ruimte slaapkamers, mooie woonkamer, keuken, alles d’r op en d’r an.
En wat doen een stel fanatieke triathleten als ze net op hun ‘vakantieadres’ aankomen. Juist, spullen binnen flikkeren en zo snel mogelijk de fiets op! Ik zie de mannen even later met een beetje weemoedig gevoel vertrekken. Voor mijzelf dit jaar geen triathlon, sowieso geen sport. Een paar maanden terug is een hernia geconstateerd en ik ben eigenlijk al blij dat ik überhaupt mee kon. Weliswaar slechts als supporter/verzorger, maar toch, je hoort er weer een beetje bij. Het feit dat de mannen weg zijn geeft mij wel de gelegenheid om een paar uurtjes te rusten.

’s Avonds gaan we uit eten in een lokale brasserie van Froidchapelle. De inrichting stamt nog uit de jaren zestig van de vorige eeuw. Gelukkige geldt dat niet voor de bediening. En dat vind ik dan weer heel geruststellend voor Kees de B. Ik ken Kees eigenlijk pas sinds Zug. Maar daar heb ik hem meteen goed leren kennen.. Ik ken eigenlijk niemand die van nature zo’n hoog testosteron gehalte heeft (hoewel Eric misschien wel bij hem in de buurt komt). Dat we dan geholpen werden door een Bigitte Bardot achtige verschijning deed Kees zichtbaar goed. Net na de maaltijd (waarbij het vlees aansloot bij de inrichting) sluiten de vier achteropkomers aan. De dag sluiten we gezellig in het vakantiehuis af.
Zaterdag 3 juni, la préperation

Na een lekker ontbijtje gaan de mannen (uiteraard) weer maar eens een rondje fietsen. Het parcours verkennen.
Ed en ik gaan nog wat boodschappen doen. Ed is ook slachtoffer van een hele stevige blessure en heeft het er (soms zichtbaar) moeilijk mee. We rijden met de auto nog even het fietsparcours. Verdikkeme, die ene klim van 1 km en 9% stijgingspercentage ziet er zelfs met de auto al lastig uit.

fietsen

En daar mogen onze mannen morgen drie keer overheen!!!
Op de middag sluit de laatst aankomende van Toga (nieuweling Ad) ook aan. En vervolgens wordt het een typische 1-dag-voor-de-wedstrijd dag. Er wordt nog gezwommen in het meer om aan de temperatuur te wennen, er wordt gelanterfant, geouwehoerd, een enkel pilske gedronken. En, ook traditie, de onovertroffen pastamaaltijd van Hans!! Er worden wat stevige borden naar binnengewerkt. En dan in de loop van de avond zie je menigeen zich langzamerhand een beetje naar binnen keren. Wat gaat er dan door die hoofden? Waarschijnlijk speelt de wedstrijd zich dan al in hun gedachten af. Met de grote vraag: waar zal ik in het Toga klassement eindigen? Want dat is natuurlijk een wedstrijd in de wedstrijd. Diegene die er opvallend genoeg voor mij een beetje uitspringt is John. John is opmerkelijk nerveus. Al de hele dag. Ik probeer hem zo nu en dan een beetje gerust te stellen. Want ik snap hem heel goed. John ziet enigszins op tegen het zwemmen. En voor van nature niet zo goede zwemmers (dit is waarschijnlijk al een zin waar de heren Moerings en van Elteren totaal niets van begrijpen) is 1500 meter zwemmen in een koud meer bepaald geen sinecure. Sterker nog, ik denk dat nog niet 0,1 promille van de Nederlandse bevolking het aandurft. En daarna mogen onze helden nog ruim 40 km fietsen en 10 lopen.
Iedereen gaat redelijk op tijd naar bed. Het is overigens wel een apart zicht zo aan het eind van de avond: een huis vol met overal zeer zorgvuldig weggezette fietsen. Deze ijzeren rossen hebben voorwaar ereplaatsjes in huis gekregen. Gelukkig zijn we met een mannengezelschap want ik denk niet dat elke echtgenote dit geaccepteerd zou hebben.
Zondag 4 juni, le competition

De dag van de waarheid, de wedstrijddag. Ik heb al best veel meegemaakt op sportgebied in mijn leven, maar zo’n triathlon dag spant keer op keer de kroon. De heroïek, de dramatiek. Fantastisch. Dat moet je echt zelf een keer meegemaakt hebben, zijn ondergaan, om het daadwerkelijk te kunnen begrijpen. De omstandigheden maken het vandaag nog eens extra spannend. Het is koud, donker, bewolkt en het waait hard. En onder die omstandigheden moet je dan toch maar even met 500 man zo’n ijskoud meer inlopen om aan die maar liefst 1500 meter zwemmen te gaan beginnen. Kippenvel, en heus niet alleen van de kou!!!.

zwemmen

Overigens geldt dit voor 10 van de 15 Togamannen. Maarten, Ed, Kees de B en ik starten niet vanwege blessures. En Mark start ’s morgens in de 1/8e. Een beetje sneu voor Mark (en hopelijk kan ik je volgend jaar weer vergezellen). We zijn na het ontbijt gelukkig net op tijd bij de start om Mark het meer in te zien gaan. Mark heeft een lastige wissel van zwemmen naar fietsen (kramp!) maar herstelt gelukkig bij het fietsen en het lopen. Om uiteindelijk op een verdienstelijke 85e plaats te finishen.

Mark

Kramp tijdens de wissel voor Mark

 

Terug in het huis kan ik de mannen helpen met de verzorging van de lunch. Er wordt nog heel wat naar binnengewerkt. Dirk is opvallend laat. Gentleman als hij is heeft hij keurig eerst gewacht op de binnenkomst van Mark. Dit weerhoudt Dirk er niet van om een forse lunch (inclusief een aantal pannenkoeken) naar binnen te werken. Dit zou later nog een vervolg krijgen!

Op naar de start. De geblesseerden besluiten met de auto te gaan. Maf dat een ochtendwandeling van zo’n 5 kilometer in deze omstandigheden al meer dan genoeg is, terwijl als je fit bent je de hele wereld aan kunt. We wachten de boys op, op de plek waar ze het water uitkomen. Kees, fotograaf van dienst, stelt zich strategisch op, om zo’n mooi mogelijke plaatjes te schieten.
Koen duikt als eerste Togaman uit het water op, op een minuutje gevolgd door Jan. Daarna Eric (knap!). En Jurgen, Kees B, Rien en Ad komen vlak bij elkaar uit het water. Rien viel daarbij het meeste op. Nu weten trouwe volgers van Toga dat er altijd wel iets met Rien is. Is het niet zijn te late start vanwege het ledigen der darmen dan is het wel het foutief inschrijven bij de categorie zwangere vrouwen boven de 50. Maar dit keer dacht ik dat hij een nieuwe looptechniek had ontwikkeld. Hij waggelde als een soort van pinguïn uit het water naar zijn fiets. Heel bijzonder. Maar niks nieuwe techniek, Budje stond gewoon letterlijk stijf van de kramp. Het doet al zeer als ik er aan denk. Het wisselen viel dus ook niet mee, maar gelukkig herstelde Rien daarna formidabel. Het zwemmen eiste onder deze omstandigheden ook bij anderen zijn tol. Van Kees B hoorde ik later dat hij zelfs even naar de kant was gezwommen en serieus overwoog uit de wedstrijd te stappen. Ook dat gevoel herken ik omdat ik tijdens het zwemmen in het meer van Zug, na een soort van hyperventilatieaanval, wel 100 keer heb gedacht: ‘en nu stap ik eruit’. Kees zag vervolgens John voorbijkomen, waarvan hij wist hoe John hiertegen op had gezien. En tegelijkertijd dacht Kees: gvd, er staat er 4 van Toga noodgedwongen langs de kant, die er alles voor over zouden hebben om mee te kunnen doen, en dan zou ik uit stappen”. Een pracht van motivatie voor Kees om toch door te gaan en de wedstrijd helemaal uit te lopen. Achter John kwam Dirk als laatste van Toga uit het water. Terwijl hij ons voorbijliep richting de wisselzone zei hij: ‘ik hoop dat de vissen net zo hebben genoten van mijn lunch als ikzelf’. Oftewel: Dirk had liggen kotsen in het water. Alleen hij bracht het wat subtieler.
Na het zwemmen zochten wij een mooi plaatsje op langs het fietsparcours. Het duurde niet lang of de eersten kwamen al weer door. Bij Toga bleek dit Jan te zijn die Koen dus blijkbaar had ingehaald. Jan is op dit onderdeel overduidelijk de snelste van Toga. Het fietsen wordt afgewerkt zonder al te grote aardverschuivingen.

Bij het lopen kiezen we een plek waar we ze allemaal vaak voorbij zien komen. Jan behoudt zijn opgebouwde voorsprong tov Koen. Ad begint (zoals verwacht) nog aan een inhaalrace maar hij weet Koen en Jan niet meer te achterhalen. Wij zijn er ter plekke getuige van dat iedereen op zijn niveau het maximale geeft. Jurgen heeft als diesel een hele sterke wedstrijd afgeleverd. Het meest boeiende loopduel was dat tussen Eric en Hans. Hans was bij het fietsen al wat ingelopen en liep nog meer in bij het lopen. Maar zoals Eric het zelf uitdrukte: ‘dan maar kapot’. En hij hield hem met een laatste krachtinspanning de laatste kilometer achter zich. Hekkensluiter van Toga blijkt uiteindelijk Dirk te zijn.

Moe, zelfs licht geëmotioneerd (niet waar Koen?) keren we met z’n allen terug naar het park. Het zit erop, de strijd is geleverd. Machtig mooi om te zien. De mannen gaan lekker douchen en wij zetten de bbq al vast klaar. Als ik ooit een horecazaakje zou beginnen dan zou ik dat doen samen met mijn buddy Kees de B. Kees en ik hebben een klik. Zonder wat te hoeven zeggen vullen wij elkaar aan. Maar dat ‘zonder wat te zeggen’ compenseerde Kees overigens ruimschoots in het afborrelen. De lokale rode wijn werkte duidelijk bij Kees als spraakwater. Maar dat verhoogde alleen maar de toch al opperbeste stemming.

Wat mannen na een avondje uit of een weekendje weg met elkaar delen is het volgende. Vrijwel altijd wordt door het thuisfront gevraagd “waar hebben jullie het dan zoal over”?

Dokter

Ik ga ervan uit dat dit komt uit pure belangstelling, misschien een lichte vorm van nieuwsgierigheid maar toch zeker niet vanuit achterdocht? Indachtig het motto van dit reisje (Wat in…) zou ik daar niets over moeten/mogen zeggen. Maar laat ik eens ongehoorzaam zijn en een klein tipje van de sluier oplichten. Welnu dames, zo richting bedtijd (en meestal na enkele alcoholische versnaperingen) gaat het steevast over twee onderwerpen. Het eerste, altijd boeiende, onderwerp is prostaatklachten. Daar raken wij maar niet over uitgepraat. De meest sappige details gaan dan over tafel. Waarbij sommigen het heel beeldend weten te vertellen. En het tweede onderwerp waar we altijd reikhalzend naar uitkijken is de jaarlijks door Hans Berkhout bedachte rubriek en daardoor door hem te benoemen ‘Toga-slet van het jaar’. Met dit jaar een zeer verrassende uitslag!

Dokter
Maandag, 5 juni , partir cést mourir un peut

Aan alles komt een eind. De dag van de terugreis. Daar kan ik kort over zijn. Na 2,5 uur door de regen rijden bereikten we het ons vertrouwde Gastel. Spulletjes uitladen en naar huis. Een beetje onwennig. Je trekt 4 dagen lang intensief met elkaar op en dan poef, het is voorbij.
Het was al met al weer zeer geslaagd. Een gouden groep. Geen onvertogen woord, iedereen steekt op zijn tijd de handen uit de mouwen.
Qua prestaties: voor Jan een 10 plus, maar de rest allemaal een 10. Allemaal de finish gehaald, iedereen op zijn niveau het maximale eruit gehaald. Maar er was 1 held van het weekend, Dirk. Kotsen in het water, de ketting eraf bij het fietsen, de enkel dubbel geklapt na een paar honderd meter lopen. Na dit alles over de finish komen en dan zeggen ‘het zat misschien niet allemaal mee, maar ik heb weer genoten’. Dat is Toga!!!