628…… [The Writer]
628……..
‘We zien jullie groep nog graag een keer terug’ zegt Max, de ietwat smoezelige eigenaar/beheerder van Regenbogenhof wanneer we aan het eind van ons buitenlandweekend afscheid van hem nemen. ‘Vielleicht’ zeg ik beleefd tegen hem. Maar ik weet dat die kans eigenlijk 0% procent is. Niet omdat het weekend niet geslaagd zou zijn. Integendeel. Onderstaand daarvan het relaas.
Op vrijdagmorgen is iedereen, plichtsgetrouw als de Toga mannekes zijn, keurig op tijd voor de koffie bij Jan en Mirriam. Altijd een speciaal gebeuren die samenkomst. Iedereen heeft er op zijn manier maanden lang naar uitgekeken en al die voorpret en ‘spanning’ komt dan samen. Later dat weekend hoor ik dat ik ter plekke de spanning (of is het schrik?) bij Hans extra had opgevoerd door te zeggen dat ons weekendverblijf Regenbogenhof op internet omschreven staat als het niet-hetero paradijs van West Duitsland. Met samengeknepen billen is Hans naar Duitsland gereden om ze pas halverwege het weekend weer te ontspannen.
Rond de klok van half negen zet de karavaan zich in beweging richting Bohmte (Duitsland). In twee busjes en twee personen-auto’s zitten 11 mannen, 15 fietsen en 100 kg boodschappen van de Jumbo. Ad heeft op schitterende wijze van zijn bus een echte TOGA bus gemaakt.
Zo’n 3,5 uur later lukt het voor het eerst in de geschiedenis van TOGA om gezamenlijk te arriveren op de bestemming. Althans, de ‘voor’-bestemming. Steinbeck, de plaats waar zondag de triathlon gaat plaatsvinden, ligt nl. min of meer op de route naar de Regenbogenhof. De verkenning verloopt minitieus; we bekijken het zwemwater (een kanaal enigszins vergelijkbaar met de Vliet), het loopparcours (een verhard zandpad parallel aan het Kanaal) en het parc-fermé. Het parc-fermé betreft het voetvalveld van de lokale Sport Verein. Het ligt er werkelijk als een biljartlaken bij en het is daarmee één van de vele voorbeelden van de Deutsche Grundlichkeit die we dit weekend zullen zien en ervaren. Tot slot rijden we het fietsparcours van 13 km lengte. Maar wel met de auto’s. En dat geeft natuurlijk wel enig inzicht, maar ik weet nu uit eigen ervaring dat het slot van een 800 meter lange klim met een stijgingspercentage van 10% op de fiets toch anders aanvoelt dan gezeten op de comfortabele passagiersstoel van de Volvo van Johan.
Over Johan gesproken. Omdat Ed er helaas niet bij is leggen we ons lot op het gebied van ‘waar is hier ergens een gezellig plekje om te eten’ in zijn handen. We hadden beter moeten weten.
Voor diegenen die er niet bij waren: stel je een loods voor van zo’n 100 m lang, 80 meter breed en 10 meter hoog waarin pak hem beet 2 miljoen kilo boter gekoeld opgeslagen kan worden. En in die loods staan in een hoekje van 8 bij 7,5 meter twee tafeltjes en 12 stoelen waar de lunch uitgeserveerd wordt. Dan heb je het correcte beeld te pakken van hetgeen Johan voor ons geregeld had. Maar goed, misschien mag je voor de prijs van 7 hele euro’s p.p. voor een warme maaltijd inclusief drinken ook niet veel meer verwachten.
Hoe dan ook, een uurtje later arriveren we bij het thuishonk van de Regenbogenhof-Verein zur Förderung der kreativen und geistigen Entwicklung (zoals het onderschrift op de website aangeeft).
Eigenaar Max staat al klaar om ons ‘allerhartelijkst’ te ontvangen. Moeilijk om dit heerschap goed te omschrijven. Ik zou zeggen een vreemdsoortige combinatie van Catweazle (de Middeleeuwse tovenaar uit de gelijknamige kinderserie) en Malle Pietje (uit Swiebertje): wereldvreemd en smoezelig. Omdat logischerwijze niemand van ons aanstalten maakt om hem een hand te geven werp ik mij maar als ‘vrijwilliger’ op. Met als extra bonus dat ik vanaf dat moment voor hem ook het aanspreekpunt van de groep was. Max geeft ons een rondleiding door het huis en de tuin. Eerste indruk: groot en enigszins gedateerd. Net als TOGA zelf hoorde ik later iemand opmerken. Prima dus. Even vrezen we dat we de rest van het weekend met Max erbij zullen moeten doorbrengen, maar na een wat lange ongemakkelijke stilte begreep hij volgens mij dat hij ‘mocht’ gaan. En hebben we het rijk voor ons alleen. Met vervolgens TOGA op z’n best: als een geoliede machine worden binnen een half uur alle spullen uitgeladen en de kamers verdeeld.
Tot mijn stomme verbazing blijven de fietsen in de bus en wordt de rest van de middag gezellig doorgebracht in de tuin van ons weekend onderkomen. ’s Avonds lopen we met z’n allen zo’n 2,5 km naar het plaatsje Bohmte en eten daar lekker bij een Italiaan. Terug in het huis drinken we nog wat en gaan allemaal bij tijds naar bed.
Zaterdagmorgen arriveren rond koffietijd de 4 achterop-komers (Rien, Jurgen, Arjan Mark v/d B). Verder verloopt de zaterdag zoals vrijwel alle zaterdagen tijdens de buitenland trip: rondje fietsen, biertje/wijntje (maar niet teveel), heerlijke pasta maaltijd van Hans en Jurgen L, tassen klaarmaken en (op tijd) naar bed. Klinkt saai, is het niet.
Wat mij die dag verder opvalt is dat nieuwkomer Jurgen D niet opvalt. Zit hem misschien in de voornaam. Ook een manneke van geen woorden maar daden. Ongevraagd, enigszins op de achtergrond, een hoop werk verzetten. Nooit te beroerd om de handjes uit de mouwen te steken. Maar bepaald niet met haantje de voorste gedrag. Althans, niet op sociaal vlak. Op sportief gebied daarentegen…….
En dat sportief gebeuren vindt plaats op zondag, wedstrijddag! De eerste groep van 4 (Hans, Jurgen L, Mark v/d B, Mark van R) vertrekt al om 7.00 uur richting Steinbeck. En ik wil niemand tekort doen maar dat zijn dit weekend onze echte helden. Voor hun klinkt om 9.15 uur het startschot van een hele HALVE triathlon! De rest mag een uurtje later uit Bohmte vertrekken en arriveert nog net op tijd om de mannen van de halve te zien vertrekken. Daarnaast treffen we vader en moeder van de Bergh, die ons al weer voor de vijfde keer komen aanmoedigen bij de buitenlandtriathlon. Kort daarna start de voorbereiding van ons onderdeel, de 1/8e. Deelnemers: John, Mark van M, Johan en ik. Om 10.30 uur klinkt ons startschot. Omdat ook de trio’s in onze serie meedoen is het erg druk. En het zwemmen is daardoor van begin tot eind een ‘gevecht’. Sommige deelnemers kunnen volgens mij net zo goed aan de kwart meedoen, zoveel meters leggen zij zwemmend van links naar rechts af. Bij het fietsen gaat het al snel bergop. Een flinke klim, maar op zich goed te doen. Wij fietsen twee ronden. En lopen er 1. Tot zijn, maar eerlijk gezegd ook mijn eigen, verbazing haal ik tijdens het lopen Johan in. John loopt verder op mij uit en wint op deze afstand het Toga klassement. Zo’n beetje tegelijk met ons finisht Ad als enige TOGA deelnemer aan de duathlon knap als 5e in het overall klassement.
Voor ons zit het er op. Na een verkwikkende douche kunnen we gaan kijken hoe de rest het er van afbrengt. Langs het water en het loopparcours kunnen we de wedstrijd uitstekend volgen. Op de ¼ zien we Jurgen D als eerste TOGA man finishen, voor Jan en Koen. Deze mannen doen het overigens ook in het overall klassement bepaald niet slecht: respectievelijk 10, 14 en 18!!! Op de halve eindigt Jurgen L als eerste van TOGA, voor Mark v/d B, Mark v R en Hans (de laatste twee komen zelfs gelijktijdig over de meet). Maar eigenlijk zijn wij allemaal winnaars; iedereen heeft heelhuids de finish gehaald en binnen zijn mogelijkheden gepresteerd. Terecht dus dat we ons als groep hebben laten fotograferen op het huldigingspodium.
En dan: spullen inladen en hop naar huis. In dit geval de Regenbogenhof. Er moet immers nog flink geouwehoerd, bier gedronken en ge-bbq-ed worden. Als we hier volop mee doende zijn komt zo waar onze Max even langs. Om met ons (lees: mij) even te buurten. Hij vraagt of de muziek niet te hard gezet kan worden vanwege de buren maar vindt ons overigens een rustige groep. Dat had hij nu net niet moeten zeggen. Hij had amper zijn hielen gelicht of jawel, onze jonge honden (waartoe Johan Bossers zich meent ook nog altijd te moeten rekenen) zetten de volume knop uiteraard op het maximum.
Dat is sowieso wel een dingetje dit weekend, de muziek. Of beter de muzieksmaak. Ik heb gemerkt dat de techniek voor niets staat. Via een draadloze verbinding kan iedereen zijn muziek op de boxen afspelen. Met als gevolg dat het één grote chaos wordt en nummers maximaal 15 seconden afgespeeld worden. Om knettergek van te worden. Tot dat iemand op de slotavond, een uurtje voor sluitingstijd eindelijk op het lumineuze idee komt om een rondje langs iedereen te maken en te vragen welk nummer de persoon in kwestie wil horen. Als je dan hoort welke muziekkeuze er gedurende een half uur langskomt dan moet menigeen zich dit weekend toch stevig hebben zitten te verbijten. Maar goed, aan alles komt een einde. Ook aan deze avond. Vroeger deed ik nog wel eens ergens het licht uit. De laatste paar jaren gaat echter steeds vroeger bij mij het licht uit. Zo ook dit keer. Even later leg ik mijn vermoeide hoofd op het kussen en onder de muzikale klanken van Veldhuis & Kemper val ik al snel in een diepe slaap. Waarbij, gek genoeg, in mijn droom regelmatig het getal 628 voorbijkwam.
Maandagmorgen. We hadden afgesproken dat we rond 10.00 uur zouden gaan rijden. Maar dit is TOGA. Dus om 9.00 uur heeft iedereen ontbeten, is alles opgeruimd en ingeladen. We bellen Max uit zijn bed en na zijn goedkeuring en, shit jawel, handdruk vangen we de terugreis aan. Die verloopt probleemloos waardoor we vroeger dan ooit terug staan op de oprit bij Jan. De buitenland triathlon editie 2019 zit er daarmee op.
Ik heb in verslagen als deze al menigmaal de TOGA mannen bewierookt. Met name vanwege de unieke kameraadschap. Niets is teveel, nooit klinken er wanklanken. Maar door dit steeds te herhalen gaat de kracht er ook wat van af. Ik ga het dan ook een trapje hoger zoeken. En om in de religieuze hoek te blijven: ik ga proberen of TOGA heilig verklaard kan worden! Het zal vast en zeker wat uitzoekwerk kosten, maar dat moet toch lukken. Wellicht helpt het als we voor ons tweede lustrum als bestemming Italië kiezen ……….
