In de familiekalender stond al lange tijd voor zaterdag 26 september met hoofdletters geschreven: Bosbaan triathlon Amsterdam, teamrelay 3e divisie!
Voor mij een bijzondere dag. Het betekent namelijk:
1) mijn debuut in het 3e divisie gebeuren;
2) een wedstrijd in en rond de Bosbaan in Amsterdam, een locatie waar ik als provinciaaltje uit West Brabant nu ook niet bepaald iedere dag kom;
3) en dan ook nog eens een relay wedstrijd, een extra dimensie aan onze in beginsel individuele sport.
En een speciale dag werd het! Een weekje van te voren werd de definitieve samenstelling van het team bekend: Mark R, Mark B, Rien en ondergetekende. Twee youngsters en twee oldies (sorry Rien). Een mooie mix.
Door Mark R werd een aparte ‘Amsterdam’ App aangemaakt, zodat niet heel Toga lastig gevallen hoefde te worden met al het praktisch geregel. Bijvoorbeeld om het vervoer en het tijdstip van vertrek te regelen. Op enig moment komt het bericht door: we vertrekken om 13.00 uur. In eerste instantie nam ik dat enigszins gelaten op. Maar een tijdje later werd de regelneef in mij wakker. En werd ik een beetje onrustig, wetende dat de wedstrijd om 15.35 uur gepland stond. Dus stuurde ik een voorzichtige App met de tekst: ‘Is da nie wa aon de laote kaant?’.
‘Neut jongen, tijd zat’ was de reactie (vrij vertaald). Oké, dan zal ik mij daar verder niet (proberen) druk over (te) maken. Ik heb mijn handjes immers al vol genoeg met het onder controle houden van de wedstrijdzenuwen. Misschien wat zwaar aangezet, maar toch. Vragen die door mijn hoofd spoken: hoe zal ik mij staande houden in dit veld? En vooral, ben ik niet een te zwakke schakel in het team?
Die zaterdagmorgen krijgen we nog diverse aanmoedigingen van Togaleden binnen, met daarin vooral ook het devies om er van te genieten.
Tsja en hoe hou ik vervolgens een heeeel lang verhaal kort. Misschien maar door te zeggen dat we over het traject Gastel-Amsterdam twee uur en zesentwintig minuten hebben gereden. Dit lag zeker niet aan de rijkwaliteiten van onze chauffeurs maar wel aan drie lange files ter hoogte van achtereenvolgens Dordrecht, Rotterdam en Den Haag. De oplettende lezer merkt dan op dat er tussen het moment van stilzetten van de auto’s en het startschot slechts een luttele negen minuten verschil zit. Dat klopt en dat maakt dat volgens mij Toga 2 toen de beste prestatie van alle teams op die dag heeft geleverd. Teamwork pur sang. Mark B is naar de honderden meters verderop gelegen inschrijftafel gerend en heeft daar op onortodoxe wijze de startnummers van de tafel gegraaid. Rien en ik hebben Mark R in zijn kleren geholpen en op zijn fiets gezet en op hoop van zegen richting de start (?) gestuurd. Vanaf dat moment moesten wij hem aan zijn lot overlaten. Vervolgens zelf alle spullen gepakt want de tweede starter (Rien) zou twintig minuten later al aan de beurt zijn. Kortom: gekkenhuis. Dat bleek ook wel, want bij de start aangekomen bleek Mark B in alle consternatie zijn wet-suit in de auto te hebben laten liggen. En toen hij dat alsnog opgehaald had en ‘fris en fruitig’ aan de start stond bleek dat hij zijn chip was vergeten.
Inmiddels was Mark R klaar en was Rien als tweede vertrokken. En al uit hijgend doet Mark R zijn verhaal. Met enkele krachttermen erbij vertelt hij dat eerst naar de startlocatie had moeten zoeken om vervolgens te constateren dat het startschot al zo’n twee minuten eerder had geklonken. Vanaf dat moment beginnen we aan een inhaalrace. En dat bleek later nog best goed gelukt ook. Ik mag als derde van start. Met een grote sprong het water van de Bosbaan in. Natuurlijk: water is water. Maar toch apart om te zwemmen in het water waar een jaartje terug nog de WK roeien werd gehouden. Het is eigenlijk één grote waterbak van 2,5 km bij 100 meter. Het fietsparcours was precies het rondje rond de Bosbaan. En ook het lopen was langs diezelfde Bosbaan. Nadat ik Mark B als onze 4e man aantik heb ik wel even een minuutje nodig om bij de mensen te komen. Dit was weliswaar de kortste triathlon die ik in mijn leven heb gedaan (nog korter dan onze clubkampioenschappen) maar ook daar kun je behoorlijk in kapot gaan. Maar goed, ik word prima opgevangen door Mark R en eerder had Rien mij bij de wisselzone al aangemoedigd. Met z’n drieën wachten we gespannen op de binnenkomst van Mark B. Mark lukt het nog keurig om zo’n 50 meter voor de finish iemand in te halen en de laatste meters leggen we met zijn vieren af. Mooi voor de foto, alleen jammer dat die niet genomen is.
Tsjonge, tsjonge, wat een avontuur weer. Op het terras in een heerlijk avondzonnetje en onder het genot van nemen we deze bijzondere dag nog eens een helemaal door. En komen tot de conclusie dat we ongelooflijk blij zijn dat we het toch nog gehaald hebben en mee hebben kunnen doen. En ook dat het een prachtige wedstrijd was en we vandaag op meerdere fronten een echt Toga team zijn geweest. Kortom: GENOTEN !!! En maar goed dat we niet eerder van huis zijn gegaan, want dan hadden we heel wat gemist. Daarom: complimenten Mark ².
Eind goed, al goed
