Het is nu woensdag 2 juli. En ik zit met een ietwat weemoedig gevoel voor de p.c. Zoals ik afgelopen maandag tegen Jan Moerings heb gezegd: het vervelende van iets leutigs is dat er een eind aan komt. Zo ook aan de Gastelse triathlon. De eerste dagen erna vormen een beetje een zwart gat(je). Je hebt er maandenlang naar uitgekeken en toegewerkt en dan ‘poef’ is het voorbij. Maar goed, volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen. En ik heb nog wat na kunnen genieten in de vorm van onderstaande rapportage.
Donderdag 26 juni, de voorbeschouwingen
Mijn verslag van de Gastelse triathlon begin ik op de donderdag eraan voorafgaande. Waarom? Praktisch omdat ik er even tijd voor heb. Maar vooral ook omdat ik merk dat ook bij deze 30e editie de wedstrijdspanning in huize Willemse aan het toenemen is. Niet alleen bij mij, maar ook bij Maaike. Zij heeft een half jaartje terug besloten om mee te doen aan deze jubileum uitgave. Stoer van haar, want ze heeft al zo’n 27 jaar niets meer aan triathlon gedaan!
Ik zit (helaas) met een dubbel gevoel. Enerzijds moet ik absoluut blij zijn dat ik over 1,5 dag überhaupt aan de start kan staan. Twee weken terug was dat (vanwege rug en achillespees) allesbehalve zeker. Anderzijds: ik zal daardoor niet de prestatie neer kunnen zetten die ik voor ogen had. Met name in de afgelopen winter had ik een conditiepiek, die er al enigszins uitkwam tijdens de zwemloop in Roosendaal. Afijn, niet zeuren, blij zijn met wat je wel kunt.
Je leeft altijd toe naar een wedstrijd, zeker die van Gastel. Maar dit keer zit er een soort van extra lading op. Het is de dertigste editie. En aan de eerste hebben Maaike en ik ook meegedaan. Wij kijken daar altijd met veel plezier op terug en ik heb daar met veel genoegen een terugblik over mogen schrijven in het programmaboekje van de triathlon dit jaar.
Vele jaren is de triathlon van Gastel voor mij de enige in het jaar geweest. Dat is de laatste jaren anders. Met name sinds de oprichting van Toga. Dus ook dit voorjaar waren er diverse wedstrijden, waar ik echter vanwege genoemd blessureleed niet aan heb kunnen deelnemen. Wel de andere Toga mannen, en er zijn al prestaties van formaat geleverd. Zeker in het competitie verband van de 2e divisie. Maar bijvoorbeeld ook in Obernai. Met die prestaties in het achterhoofd ben ik erg benieuwd hoe de onderlinge Toga prestaties aanstaande zaterdag zullen zijn. Ik betrap me er nu op dat ik dat eigenlijk interessanter vind dan wie de overall winnaars op de diverse onderdelen zullen zijn. Ik bekijk de deelnemerslijsten om te zien wie van Toga waar aan meedoet. Voor wat betreft de 1/8 waren Kees de B, Eric en ik de afgelopen jaren de bekende Toga gezichten. Maar dit jaar zijn we maar liefst met z’n zessen! Naast ons drieën nog Toine van Aalst (die zijn debuut maakt, extra spannend dus), Rien (die na het blessurejaar 2013 het dit jaar wat voorzichtiger op de 1/8 doet) en Johan (waarmee hij mij in eerste instantie verrast, hij is immers vaste deelnemer aan de 1/4. Maar het moet zijn slepende achillespees blessure zijn, die hem gedwongen heeft over te schrijven naar de kortere afstand). Naar mijn verwachting zullen Kees, Rien en Eric de strijd om het Toga podium beslechten.
Op de ¼ het bekende rijtje: de drie Marken (voor de twee jongsten hun debuut op de ¼ in Gastel), Dirk, Kees B, Ad, Jan, John, Maarten en Hans. Er zijn nog wel wat vraagtekens vooraf: Maarten tobt met een hardnekkige kuitblessure, bij Mark van M ook stevige kuitklachten (een week eerder opgelopen bij de 10 km van Roosendaal), John twijfelt aan deelname vanwege de nodige trainingsachterstand. Volgens mij heeft Hans overgeschreven van 1/3 naar ¼. Hans zei mij laatst een beetje te kampen met motivatie problemen na zijn marathon avontuur en de direct daaropvolgende reis naar Canada. Ik ben benieuwd hoe op deze afstand de tweestrijd tussen Jan en Ad zal verlopen om de eerste plaats; en ook heel interessant: wie wordt derde?
En dan de superbikkels op de 1/3: Koen, Ed en Jurgen. Normaliter zal Koen op het hoogste Toga schavot staan, maar dan…? Jurgen verkeerd in bloedvorm maar de sportman Ed kennende zal die zich ook tot het uiterste verzetten.
Oftewel: maar liefst 19 potentiële blauwwitten aan de start. We zullen zaterdag zien hoeveel het er daadwerkelijk zullen zijn, hopelijk alle 19.
De week voorafgaand aan de wedstrijd is er (normaal gesproken) één van: rustig aandoen. De boel onderhouden en vooral ook voldoende rust pakken. De trainingsarbeid moet in de maanden ervoor zitten. Maar ja, dat was voor mij wel een probleem dus. Ik probeer deze week een soort van middenweg te bewandelen. Ik wil aan de ene kant toch kijken wat de rug en de pees inmiddels wel aan kunnen, maar ik moet ook verduveld goed uitkijken voor overbelasting.
Maandag heb ik een soort van mini-triathlon afgelegd en over die test was ik (gegeven de omstandigheden) niet eens ontevreden. Bij het fietsen wel rugklachten maar het goede nieuws is: op deze manier moet deelname mogelijk zijn. Dinsdag meegedaan aan het traditionele proefzwemmen in de Vliet. Heerlijk water (21,5 gr.) en meteen de prachtige nieuwe trap naar de nieuwe wisselzone kunnen testen. Als het zwemmen zaterdag ook zo gaat….. Maar hoe anders zullen dan de omstandigheden zijn. Niks in alle rust in je eentje lekker een minuut of 10 zwemmen. Nee,grote hektiek, trappen en slaan na het startschot, moeilijk in je ritme komen: dat zal de realiteit van a.s. zaterdag zijn.
Woensdag heb ik ca 6,5 km op stevig tempo gelopen. Tijdens en na het lopen houdt de pees het redelijk goed. Wel last, maar verdraagbaar. Nu weet ik het zeker: als er niks geks meer gebeurt kan ik zaterdag meedoen. Joepie.
Ons verblijfje in 2015
Wat niks met de triathlon van a.s. zaterdag te maken heeft maar zeker wel vermeldenswaardig is: deze week hebben we al kunnen boeken voor de buitenlandreis van 2015. Volgend jaar gaan we op 7 juni meedoen aan de Northumberland triathlon in Noord Oost Engeland. Ook joepie!
Vrijdag 27 juni, een droom wordt verwezenlijkt!
Het is nu 11.30 uur. Vanmorgen wat in de tuin gewerkt en de fietsen gepoetst, de bandjes opgepompt, de spullekes al een beetje bij elkaar gezocht. En vooral ook veel denken aan morgen. Zou het echt zo’n slecht weer zijn als ze voorspellen, of zal het een beetje meevallen? Hoe zal het met Maaike gaan? Als we maar geen lekke band krijgen? Enz. enz. enz.
Daarnet een appje van Rien gehad dat we vanmiddag om 13.30 uur verzamelen bij Jan. Dan gaan we de aansluiting naar de A4 aanleggen. Moet met mijn rug erg goed uitkijken natuurlijk, maar ik heb er wel zin in. Kunnen we het voor de verandering nog eens over triathlon hebben!!!
21.00 uur. Vanmiddag bij het ‘bouwen’ misschien al wel mijn mooiste moment van de triathlon uitgave 2014 gehad. De politiemotor agent was het parcours aan het verkennen. En terwijl hij even een babbeltje maakte dacht ik plots: ‘hier kan een droom van mij verwezenlijkt worden’. Ik roep al jaren dat het een fantastisch iets moet zijn om in de wedstrijd achter de motor als koploper op het fietsparcours te rijden. Maar ik weet ook dat ik dat nooit mee zal maken. Maar dan kan vandaag verandering in komen. Gelukkig bleek de motard ook niet de beroerdste en hij wilde mijn jongensdroom wel in vervulling laten gaan. En jawel, Peetje op de A4 achter de politiemotor. Geweldig.
Bouwen ging verder goed, keurig werk van bouwmeester Rien. ’s Avonds rugnummer opgehaald, nog wat laatste wedstrijdbespiegelingen met Toga mannen en dan naar huis om alvast de spullekes voor morgen klaar te leggen.
Zaterdag 28 juni, een dag van trots
11.20 uur
“Peet zal er vast weer een mooi verslag van maken” hoor ik Wim van de Broek ergens in de verte zeggen, als ik kort na de finish behoorlijk gesloopt op het grasveld neerval. Daar zijn mijn gedachten op dat moment overigens totaal niet bij. De eerste paar minuten na een triathlon zijn er voor mij altijd van stevig afzien. Ik ben dan ook behoorlijk jaloers op finishers die er direct al monter en fris uitzien. Maar goed, de klus is weer geklaard. En het was me het dagje weer wel.
8.00 uur
Maaike en ik zijn al een poosje wakker. Ik ken haar inmiddels zo’n 36 jaar en ik kan mij niet herinneren dat ik haar ooit zo nerveus heb gezien! Maar hartstikke begrijpelijk natuurlijk. Ik probeer haar enigszins op haar gemak te stellen met als bijkomend voordeel dat het bij mijzelf de grootste zenuwen weghaalt. Het wedstrijdschema laat vandaag nauwelijks toe dat ik de andere onderdelen kan volgen. Jammer, want dan kan ik niet zien hoe de strijd tussen de blauwwitten zich daar ontpopt. We gaan uiteraard met z’n tweetjes naar de start bij het Gastels Sfeer. Ik zie aan Maaike d’r witte smoeltje dat ze nog steeds erg zenuwachtig is. Fiets klaar zetten en dan een half uurtje de tijd door zien te komen.
Met Kees de B, Rien, Johan en Eric maken we nog een praatje waarbij ik hoor dat Toine niet start. Jammer, volgend jaar misschien. En dan is het zover. We mogen het water in (21,5 gr. dus niks aan het handje), Maaike en ik wensen elkaar veel succes en om 10.10 uur klinkt het startschot.
En het blijkt helaas weer eens een ouderwetse puinhoop te zijn. In die zin, de eerste 250 meter kom ik totaal niet in een ritme. De één na de ander zwemt over mijn heen, ik krijg de nodige klappen en trappen en ik beleef er eventjes helemaal geen plezier aan. Ons Bob, die als toeschouwer aan de kant staat zal dit later ook bevestigen: ‘Pa, niet normaal zoveel pech als dat je daarmee had’.
Maar goed, na een minuut of 10 is die ellende voorbij. Mentaal de knop om en focus op het volgende onderdeel. Wissel verloopt redelijk goed en ik voel al vrij snel dat het fietsen lekker gaat. Het hoogtepunt blijkt toch echt het stuk over de A4 te zijn. Mensen, wat een gevoel! Windje schuin in de rug en gaan met die banaan. Later zullen we van heel veel deelnemers horen dat ze dit een hele speciale ervaring hebben gevonden. Zelfs van ons Maaike. Die toch echt in de voorbereiding zei: ‘een weg is toch een weg?’. Nee dus, dat heeft ze vandaag zelf ondervonden. Ik denk dat we als Toga (met Rien voorop) er trots op mogen zijn dat we dit mogelijk hebben gemaakt.
In de Rolleweg nog één keer het gas erop, om op de Oudendijk met een iets lichter verzet de wissel naar het lopen voor te bereiden. Het is altijd spannend wie je bij het lopen waar op het ‘op-en-neer parcours’ tegen zult komen. Vóór het keerpunt zijn dat achtereenvolgens Rien en Kees de B. samen (die dus onderling gaan uitmaken wie de Toga winnaar wordt), Eric en Johan. Bij Johan maak ik de inschatting dat ik die nog weleens zou kunnen inlopen. Op de weg terug kom ik Maaike tegen die, naar omstandigheden, nog redelijk fief oogt. Johan haal ik inderdaad nog in (maar zijn achillespees is daar ongetwijfeld voor een groot deel debet aan) en uiteindelijk bereik ik zeer vermoeid maar ook zeer voldaan de meet. Ik merk aan die vermoeidheid eigenlijk direct dat ik minder trainingskilometers heb kunnen maken. Maar goed, een bekertje water en een stuk meloen doen (tijdelijk) wonderen. Ik babbel nog wat na (waarbij ik hoor dat Kees de B de Toga-strijd heeft gewonnen) maar ga al snel verwachtingsvol in de Veerkensweg langs het parcours staan. En jawel, daar komt Maaike. Ik zie aan haar gezicht dat het zwaar is, maar daar doorheen ook al iets van een trotse glimlach. Ze wordt door vele Gastelaren om mij heen aangemoedigd en even later haalt speaker Wim haar groots binnen. 29 jaar later flikt ze het hem weer! Ik kijk naar mijn armen en zie daar het kippenvel op staan. Ge-wel-dig! Een bijzondere prestatie en ze zal daar de rest van de middag nog door tientallen mensen mee gecomplimenteerd worden.
Ze wordt tien minuten later zelfs naar het podium geroepen als derde dame in het Gastel klassement. Ik zeg haar dat dat volgens mij niet zo is omdat de organisatie Maartje Bastiaansen is vergeten. Maaike meldt dat direct maar het zal Wim van de Broek niet zijn die dat met een vlotte babbel toch allemaal weer een beetje weet te redden en Maaike (als 4e dus) laat deelnemen in de huldiging.
Zoals gezegd, het volgen van de andere onderdelen was nauwelijks mogelijk. Bij het lopen ben ik nog wel onze helden van de 1/3 tegengekomen: Koen, Jurgen en Ed. In die volgorden zijn ze ook gefinisht, met kleine onderlinge verschillen. Respect jongens. Ik heb 1 keer in mijn leven 1/3 triathlon gedaan en ik weet nog heel goed dat ik toen flink heb afgezien.
Ook van de kwart moet ik het van horen zeggen hebben. Ongeveer op het moment dat ik thuis in bad lig moet Ad Jan ingehaald hebben bij het lopen om daarna als eerste van Toga te finishen (en 3e overall!!). Later hoor ik dat Jan als eerste van alle deelnemers uit het water is gekomen en ook het fietsen nog als eerste beëindigd heeft. Ad is daarna aan zijn bekende inhaalrace begonnen met dit keer (ik denk voor het eerst?) de Toga zege als resultaat. Maarten blijkt, ondanks zijn kuit, derde te zijn geworden. De volgorde van de rest van Toga: Mark v R, Mark v/d B, Dirk, Hans, Kees B en John.
Mark v M. is helaas niet gefinisht. Na 100 meter lopen was het voor hem al duidelijk: dat gaat niet lukken met deze kuit. Ik word later die middag dan weer wel getroffen door het aanstekelijke enthousiasme van Mark wanneer hij vertelt dat hij wél heel lekker gefietst heeft. Dan heb je toch wel een fantastische ‘het glas is halfvol’ mentaliteit. Knap Mark!
14.00 uur
Fris en fruitig gaan Maaike en ik naar hét episch centrum van Toga: de oprit van Jan en Miriam.
Gastvrouw Miriam heeft de versnaperingen klaar staan en vraagt of ik koffie wil. Koffie? Nee dank je Miriam, een lekker pilske alsjeblieft.
We zien nog wat laat-finishers van de kwart voorbijkomen, waaronder een dame die de volledige 10 km wandelend aflegt! Om half drie starten de trio’s, waarbij zowat volledig Toga ook weer aan de start staat. Sinds jaar en dag laat ik die gekkigheid aan mij voorbijgaan. Letterlijk, want ik zit/sta dan ergens langs het parcours te genieten met een lekker glaske bier in mijn hand. Na het fietsonderdeel lopen we op het gemakje naar het Veerhuis. Niks zo mooi, niks zo leutig als een paar uurtjes ouwehoeren over de net afgelegde Gastelse triathlon. Mede dankzij het goeie weer is het druk. Volgens mij is het zelden of nooit zo druk geweest als dit jaar. Dus de sfeer is meer dan prima. De inrichting en ambiance van het Wim van Broek plantsoen draagt daar zeker aan bij.
Bij de huldigingen verschijnen er regelmatig Toga mannen op het podium. Naast de individuele prestaties, is er ook nog bij de trio’s eremetaal behaald. Koen wordt verdienstelijk tweede! Maar wat mij betreft voor iedereen een medaille. Begin er maar aan; ’s morgens individueel alles gegeven en dan ’s middags opnieuw de accu opladen voor de trio’s!
En dan is het op een gegeven moment mooi geweest. De vermoeidheid en de alcohol slaan merkbaar toe. Tijd voor vaders en moeders om naar huis te gaan.
Bij het naar huis gaan zien we Adrie Takx die de dag voor de 37e keer. Adrie is al heel lang verkeersregelaar en de laatste jaren ergens aan het begin van de Veerkensweg. En die plek passeer je op zo’n triathlon dag nogal eens. Vanaf het terras van het Veerhuis hoor ik hem, met z’n ongeëvenaarde lach op z’n gezicht, zeggen: “wat een bijzonder stel toch. Misschien wat meer rimpels en grijs haar, maar voor de rest nog precies hetzelfde als 29 jaar geleden”.
We weten dat het niet zo is, maar we accepteren het compliment volgaarne. En met een gevoel van gelukzaligheid kuieren we naar huis. Waarna tijdens de wedstrijd Brazilië-Chili de luikjes al snel dicht gaan. ‘Je wordt ouder papa, geef het maar toe…….’
