Er zijn niet zo heel veel zekerheden in het leven. Maar gelukkig nog wel een paar. Eentje daarvan heb ik van cabaretier Theo Maassen. Die aan een loodgieter die een wasbak bij hem kwam installeren vroeg : op welke hoogte komt ie? En als antwoord kreeg: ‘onderkant zak is bovenkant bak!’. Kijk, dat is iets zeker weten! Maar ik heb gelukkig ook nog een zekerheidje dichter bij huis. In september vindt namelijk steevast de jaarlijkse Toga-bbq plaats in de tuin van Johan en Ingrid.
Toen ik er op zaterdagmiddag, onder een fantastisch najaarszonnetje, naar toe wandelde kwam zomaar de tekst van de megahit van Gerard Cox in mij naar boven: ‘je hebt er maandenlang naar uitgekeken, ….’. En ook: ‘tis weer voorbij, die mooie zomer’..
Want deze bbq is feitelijk de traditionele afsluiting van het zomer triathlon seizoen. En als je er nuchter over nadenkt (wat ik op dat tijdstip gelukkig nog kon) zijn het toch maar rare jongens, die triathleten. Een heel jaar trainen ze d’r eigen het snot voor de ogen om vervolgens aan maar een stuk of 4 a 5 wedstrijden mee te doen. Ik denk dat zowat ieder Togalid een heel jaar door meer traint, er meer voor doet en laat dan bijv. vrijwel elke (amateur) voetbalspeler. En toch staat elke maandagmorgen de sportkrant weer pagina’s vol met verslagen en foto’s van nietszeggende voetbalpotjes. En moet je met een loep zoeken of er iets over triathlon in staat. Maar goed, wij beoefenen onze sport niet om er mee in de krant te komen. Wij doen het omdat we het graag doen en het goed voor ons is (???). En omdat we, zoals gezegd, eens per jaar de tuin van de familie Bossers onveilig mogen maken.
“Rare jongens, die triatleten!”
De editie 2012 werd weer een hele gezellige!!! Om te beginnen zat het weer natuurlijk fantastisch mee. Aan het eind van de middag was de Toga familie nagenoeg compleet. Zo’n 50 (!!!) personen die het allemaal op hun eigen wijze (en sommige als eigenwijzen) naar hun zin hebben. Kinderen die de tuin als één grote speeltuin benutten; mannen die het met gemak drie en een half uur over fietsversnellingen kunnen hebben en vrouwen die … Ja, waar hebben vrouwen het eigenlijk over?
Om dat te weten te komen heb ik mij op enig moment onder de dames gemengd. Prompt viel het gesprek stil. Ik hoorde ze denken: ‘wa komt die hier doen???’ Da’s tur gin van oons’.
En toen kwam er ook nog een ander aapje uit de mouw: zij vrezen de pen van schrijver dezes! Volstrekt onnodig, want ik zal nooit iemand te kijk zetten en de waarheid mag immers altijd gezegd worden. Maar goed, het was dus een gesprek met de rem erop. Over koetjes en kalfjes. Waarbij ik nog wel mocht optekenen dat Jan en Miriam een spiegelwand hebben laten monteren ‘om bepaalde bewegingen goed te kunnen zien ????’. En opvallend was ook Coby, ondanks dat ze zowat geplet werd in de bank, toch niet op de leuning van die bank durfde te gaan zitten. Volgens eigen zeggen omdat ze bang was dat de fraai houtgesneden knop met een diameter van toch zo’n 15 cm dan in één keer zou verdwijnen!!!
Waarover praten zij, t’ís over …??? Let ook op Coby’s knopke!
De Toga bbq is inmiddels een dag vol grote en kleine tradities. Zo houdt Kees op enig moment (meestal om 18.12 uur) een kort toespraakje om meer dan terecht Johan en Ingrid te bedanken voor hun gastvrijheid. En 24 minuten later roept Johan, dit jaar uitstekend geholpen door een aantal Toga-kids, dat de BBQ geopend is!
Maar dit jaar is een nieuwe traditie geboren. Twee zelfs. Geestelijke vader daarvan: Koen van Elteren. Op de Toga BBQ vindt met ingang van 2012 de prijsuitreiking van de clubkampioenschappen plaats en wordt de Toga-man van het jaar verkozen. Over die clubkampioenschappen heb ik eerder al wat op papier gezet en zijn de uitslagen door Koen rondgemaild. Maar niettemin, toch nog even de schijnwerpers op de glorieuze winnaars:
Maar dus ook de verkiezing van Toga man van het jaar. En dat hield de gemoederen stiekem toch nog flink bezig. Hans Berkhout had natuurlijk al op voorhand de lont in het kruitvat gestoken door in een mailtje te vragen of je ook op je zelf mocht stemmen. Om die reden werd Hans nauwlettend in de gaten gehouden en ooggetuigen beweren dat ze hem toch echt een bussel van zo’n 30 stembiljetten in de daarvoor bestemde melkbus hebben zien gooien.
Op enig moment maakte onze Koen aan de nauwelijks te dragen spanning dan eindelijk een eind door de einduitslag bekend te maken. En ik verslikte mij half in een slokske Jupiler want tot mijn oprechte stomme verbazing hoorde ik hem toch echt mijn naam uitspreken.
‘Mag ik op mij zelf stemmen?”
Door emoties overmand hebben de daaropvolgende minuten zich in een soort van roes afgespeeld. Ik kan mij nog vaag herinneren dat er ‘spietsj’, ‘spietsj’ gescandeerd werd en dat ik inderdaad enkele woorden heb gesproken. En als het goed is heb ik toen in iedere geval gezegd dat er voor mij sterkere kandidaten waren, met voor mij persoonlijk als absolute nummer 1: Johan, de founding father van Toga. Dus: ik was stomverbaasd maar eerlijk gezegd ook wel een beetje vereerd. Later realiseerde ik mij dat ik in alle opwinding vergeten was bepaalde mensen te bedanken. Blijkbaar heb ik te weinig ervaring in die dingen. Dus wil ik bij deze alsnog:
Inmiddels was het donker geworden, ging de bbq uit en de kachel aan. En Johan had het al enigszins vooraangekondigd in een e-mail: na het eten koffie met een bite. Welnu, daar was geen woord van gelogen. Na eerst een overheerlijke Irish Coffee kwam hij met een dienblad vol met de lekkerste likeuren en andersoortige ‘bites’ aanzetten. Lekker, maar levensgevaarlijk natuurlijk. Voor zover mogelijk steeg de stemming tot nog grotere hoogte.
En we gingen vooruitblikken. Op de buitenlandtriathlon. Zoals bekend staat het reisdoel voor 2013 al vast. Maar nu werden de bestemmingen voor 2014 en 2015 ook al bepaald. Thema hierbij was: Overzee(s).
Het is natuurlijk altijd fijn als mensen mee willen denken. Maar met zijn bijdrage ‘Zell am See’ sloeg Kees B de plank toch een beetje mis. Voor de liefhebbers kan in de agenda worden genoteerd:
En met nog een hoop van dit soort flauwekul kwam er te snel een eind aan een mooie avond. Bij het weggaan hoorde ik de Die-Hards onder ons al weer afspreken wie er een paar uurtjes later zouden rijden naar de Stok voor de wekelijkse zwemtraining. ‘Doe toch eens effe normaal man’ zou een bekend Limburgs politicus op zo’n moment gezegd kunnen hebben.
Koffie met een bite
Toen ik ’s zondag ’s morgens (voor de eerste keer) wakker werd hadden die Toga godenzonen hun baantjes er al weer op zitten. Ik merkte dat mijn lichaam nog bezig was allerlei schadelijke stoffen te verwerken. Eigenlijk gebruik (of misschien beter: misbruik) je je lichaam in zo’n weekend als één groot filter, of afzuigkap. Je gooit er een hoop gif in en vervolgens mogen diverse onderdelen (waaronder maag, nieren!!, darmen en in mijn geval longen) overuren gaan maken om het totaal te filteren, te neutraliseren. Ach, het zij zo. En ik hou mijzelf dan maar voor de gek door vast te houden aan de woorden van een oud volleybal maatje van mij: ‘Iets wat zo lekker is, kan niet slecht zijn’.
