Het is bijna 25 juni 2011. Dan kunnen we als Toga voor de tweede keer meedoen aan datgene waar Toga in 2010 primair voor is opgericht, nl. deelname aan de Triathlon in Gastel. Ik heb mij voorgenomen om in de aanloop daar naar toe wat voorbereidingsmomenten te beschrijven. Dit is het vierde exemplaar van het feuilleton ‘op weg naar 25 juni’.
Het is nu 14 juni, nog ca 1,5 week voor de triatlon van Gastel. De afgelopen maanden waren voor mij wat betreft de sportieve prestaties (en daarmee de voorbereiding voor ‘Gastel’) een soort van achtbaan. Hoogte- en dieptepunten wisselden elkaar af. Enkelbanden ingescheurd, hooikoorts en op 14 mei door mijn rug gegaan. Hééééél graag had ik een verslag geschreven van het triatlon avontuur van Toga in Weert. Dan had ik bijv. kunnen schrijven dat Rob Musters eerst had aangegeven graag bij ons in de bungalows te willen overnachten. Maar dat hij volledig in paniek raakte toen hij hoorde dat hij dan verplicht werd het volledige Toga programma mee te draaien, inclusief het nuttigen van enkele biertjes. Het moet immers ook nog wel een beetje gezellig zijn (zoals ook Eisenhower aan de vooravond van D-Day zei). Rob besloot niet mee te gaan, wat ook terug te zien was in de uitslag (5e overall, knap Rob!). Maar helaas, ik heb de hele trip moeten afzeggen vanwege de rugproblemen. De week voor Weert lag ik aan het bed gekluisterd. Balend met een hoofdletter B. Heel vaak spookte het door mijn hoofd: ga ik Gastel nog halen? En zo ja, wat voor prestatie kan ik daar dan nog leveren? Meedoen louter voor het meedoen is nl. niet helemaal mijn ding.
Op 20 mei heb ik de mannen ’s morgens nog wel even uitgezwaaid. Maar toen ik de Baby-Planet bus de hoek om zag wegrijden werden mijn ogen toch wel even lichtjes vochtig. Vier dagen later druppelde de informatie binnen. Prachtig parcours, mooie prestaties. Gelukkig, de Toga-ers hadden het naar hun zin gehad. Maar wat was ik er graag bij geweest. Ik moet het hele verhaal voor mijzelf maar proberen van de harde schijf te wissen en de blik op de toekomst te richten. Want ik kan inmiddels gelukkig al weer een beetje zwemmen en zelfs (moeizaam) lopen. Fietsen op de racefiets lukt echter nog nauwelijks. Hooguit 10 tot 15 minuten, nauwelijks snelheid, veel pijn.
Of het helemaal verstandig was weet ik niet, maar mede uit een stuk frustratie heb ik op 2 juni meegedaan aan een 5 km wedstrijdje in Standdaarbuiten. En wonder boven wonder, dat ging niet eens zo slecht! Het volkomen lege glas raakte weer een beetje gevuld. Maar dat fietsen, dat wil nog steeds niet lukken. En over ruim drie weken moet ik al door de Dinteloordse polder kachelen. Ik kan het mij nauwelijks voorstellen.
Na Standdaarbuiten worden mijn gedachten voor een groot deel beheerst door de vraag: zal ik wel of niet meedoen aan de 1/8ste triatlon van Terheijden (op 12 juni)? Zelfs een noodscenario komt nog in mij op: meedoen als duo en iemand anders laten fietsen (dat kan in Terheijden). De organisatie meldt mij dat ik dat vóór 5 juni moet beslissen. Ik hak de knoop door en schrijf mij individueel in. In het ergste geval kan ik mij alsnog afmelden. Het gaat in die week heel langzaam vooruit met mijn rug, maar fietsen blijft een probleem. Als ‘perfecte’ voorbereiding heb ik nog een bruiloftsfeest op 10 juni. Misschien wel mede door deze ontspanning besluit ik (in een soort van roes, maar daarover later meer) op zaterdag 11 juni om de dag erop maar ‘gewoon’ naar Terheijden te gaan. ‘We zien wel’.
Die zondagmorgen blijkt het mooi weer te zijn. Dat was twee jaar terug wel anders, weet ik mij te herinneren. Toen stond het ’s morgens nog keihard te regenen. De aanloop naar de start is wat rommelig. Veel moeite om een parkeerplaats te vinden. De kleedkamers blijken vervolgens op slot te zijn!! Dus maar even in de open lucht omgekleed. En als klap op de vuurpijl kom ik in eerste instantie niet door de fietscontrole heen!!! Dat ging wel met wat ingehouden krachttermen gepaard. Bleek er een dopje van mijn stuur van mijn fonkelnieuwe fiets te ontbreken. Lichte paniek. In de verte ontwaar ik gelukkig enkele Toga-ers. Waaronder (uiteraard) Rien, die dit keer zelf niet meedoet. Rien loopt met mij naar de fiets-bus en haalt een dopje van zijn fiets (Rien, nogmaals bedankt!). Wederom mag ik ervaren dat het fijn is om onderdeel te mogen uitmaken van de Toga familie! Dat is ook zo het kwartiertje voor de start. Vroeger stond ik mij dan altijd in mijn eentje alleen maar onnodig druk te maken. Staande tussen de Gastelse Blauw-Zwarten is dat behoorlijk anders. Je babbelt wat, er wordt een grapje gemaakt; oftewel: de broodnodige ontspanning.
De wedstrijd verliep zeker niet slecht. Ik zwem continu in de buurt van John en ik hoor voortdurend de enthousiaste aanmoedigingen van Eric richting Amy (Eric heeft besloten deze dag Amy in de wedstrijd ter zijde te staan). Zoals gebruikelijk zijn Niels, Jan en Kees binnen de kortste keren uit mijn gezichtsveld verdwenen. Voor zover je in dat troebele water überhaupt iets kunt zien. Dan het fietsen. Hoe zal het gaan??? De eerste ronde van een kleine 10 km gaan boven verwachting goed. Niet persé qua snelheid, maar vooral qua rug! Kort na aanvang van de tweede ronde gaat hij echter wel degelijk flink opspelen. Dat kon natuurlijk ook niet anders. Dus een tandje terug (letterlijk). John begint vervolgens net voor mij aan het lopen, maar dat is dan ook het enige moment dat ik hem nog heb gezien. Dat was logisch, want later blijkt dat John de tweede tijd van Toga heeft gelopen (slechts 4 seconden langzamer dan Niels)!!!
Het lopen gaat vervolgens best goed. Zelfs zo goed, dat ik aan het eind nog een magistrale blunder maak. Het is een leuk loopparcours, zeker voor de toeschouwers, dwars door het centrum van Terheijden. Maar voor de deelnemers (althans in ieder geval voor mij) ook een beetje onoverzichtelijk. Op papier niet of nauwelijks uit te leggen, maar hou het er maar op dat we 2 en een kwart ronde moesten lopen. En om te finishen moet je na dat laatste kwart bij de haven rechtsaf richting de bevrijdende finishlijn. Maar dat ontging mij dus eventjes volledig. Ik zat blijkbaar zo ‘in the flow’ (althans, dat wist Rien Maaike te vertellen) dat ik gewoon rechtdoor liep. Maar dat was gelukkig van korte duur. Als ik al in een roes zat dan werd ik daar wreed uit verstoord. ‘PEEEEEEEEET’ hoorde ik Maaike, Rien en Ineke zeer luidkeels roepen (of eigenlijk meer blèren), ‘GE GAO VERKEERD’. Aan dat signaal viel echt niet te ontkomen en gelukkig kon ik door deze oplettende supporters (bedankt nog!) mijn fout snel herstellen. Ik draaide mij alsnog om en liet mij door de speaker naar binnen praten.
Terwijl ik nog wat stond uit te hijgen hoorde ik dat Niels (de Stille) net niet op het overall podium was gekomen (nl. 4e) maar wel eerste in zijn eigen leeftijdscategorie, Jan (de man van beton) weer eens een pracht van een prestatie had geleverd (11e overall, 5e 40 plus), John (running Bierkens) ongelooflijk goed had gelopen (28e overall, 10e 40 plus) en Kees (still going strong) zijn knie het gelukkig goed had gehouden (34e overall, 12e 40 plus). Kort daarna komen ook vader Eric (de Bikkel) en dochter Amy (Pink Lady) Bol (5e dame 20 plus) binnen waardoor de Toga familie weer compleet is (wat betreft de deelnemers aan 1/8ste ). Later die dag leveren de kanjers Jurgen, Ed en Johan nog mooie prestaties op de 1/4e .
Terugrijdend naar huis heb ik een tevreden gevoel. Ik heb gelukkig weer eens mee kunnen doen en de rug heeft het (naar omstandigheden) redelijk goed gehouden. Met deze basis moet het mogelijk zijn ook in Gastel deel te nemen. Daar zal ik helaas niet de prestatie kunnen leveren die ik een paar maanden terug in gedachten had. Wat dat betreft zal ik de jongste telg van onze familie (ons Cubeke) pas volgend jaar echt uit kunnen testen. Nog 11 dagen. 11 dagen waarin de rug hopelijk nog wat verder opknapt. 11 dagen waarin ik vooral het besef moet hebben dat onmogelijk is om de opgelopen trainingsachterstand in te halen.
Ik hoop op 25 juni de volledige Toga familie aan de start te zien om de Blauw Zwart kleuren zo goed mogelijk te verdedigen. Volgens mij heeft iedereen ingeschreven, behalve René (de Peinder). René heeft de afgelopen weken helaas teveel last gehad van zijn luchtwegen. Volgend jaar beter René!
En ik hoop oprecht dat Kees de Bruijn daadwerkelijk mee kan doen. Kees heeft de afgelopen jaren al het nodige blessureleed gekend (vandaar dat wij een bijzondere band hebben met elkaar, naast een gezamenlijk verlangen naar nicotine) en moest vorig jaar al een paar wedstrijden (o.a Zug [half] en Gastel) afzeggen. Kees sukkelt thans met zijn rug/heup en het is twijfelachtig of hij in Gastel kan meedoen. Kees, nogmaals, we zien je erg graag aan de start!
