De titel van een verslag hoort een soort van super samenvatting te zijn. In dit geval dus een beschrijving in 1 regel van het Toga buitenland avontuur 2015 in Engeland. Letterlijk zou het kunnen betekenen dat de Gastelse Godenzonen in een heel kalme vijver het zwemonderdeel af hebben gelegd. Figuurlijk zou het kunnen betekenen dat het weekend zonder enig incident is verlopen. Maar het kan ook een vorm van ironie zijn. Zij die er bij waren weten het. Tegen de rest zou ik zeggen: lees het onderstaande en oordeel zelf.
We hadden ons zelf dit jaar een kadootje gedaan. Normaliter is het een Toga weekend van vrijdag weg en maandag terug. Dit jaar was de bestemming echter Engeland en omdat we met de boot gingen hadden we er twee extra dagen aan vastgeplakt. Nog meer schoolreisjes-achtige voorpret. Hoewel de meningen daarover wisselden. Dat bleek nl. na de vlotte reis naar Ijmuiden. Kort voor het inschepen. Twee van de die-hard Toga mannen werden voor hun doen steeds stiller, maar vooral ook witter. Kees B. en Rien (de ene helft van Buurman en Buurman) hadden het niet zo op de boottocht staan. Gelukkig bleek deze angst volledig ongegrond, wat de bootreis ging over een zo goed als rimpelloze Noordzee.
Toga op de boot naar Newcastle
Zo voorspoedig als de bootreis was verlopen, zo kl.te ging het aan land gaan. De Engelsen vinden het blijkbaar nodig om aan toeristen-pesterij te doen. Alle passagiers moesten langs welgeteld één douane-loket, waar werkelijk iedereen een grondige paspoort controle moest ondergaan. Dan duurt een uur toch erg lang.
Jammer, maar een echte Toga-er laat zich daar niet door uit het veld slaan. En zeker Johan Bossers niet. Nadat we onder de bezielende leiding van onze Hopman wat liedjes hadden gezongen gingen we weer monter op weg. Op naar Belford, naar Middleton Hall, onze vakantiehuisje. Zo’n 1,5 uur rijden, richting de Schotse grens. Omdat het wedstrijdparcours halverwege deze autorit lag besloten we een klein uitstapje richting Druridge Park te maken. Als we alles vooraf hadden geweten……
Onslow
Een enigszins hobbelige weg leidt ons naar de parkeerplaats van het informatiecentrum van dit recreatie/natuurpark, vlak bij het strand gelegen. Als vliegen op een hoop stront loopt de Toga meute direct naar het zo goed als rimpelloze meer. Even de temperatuur voelen. Reacties variëren van(erg) koud tot valt wel mee. (Later bleek het zo’n 15 gr. te zijn).
Nog even een ‘snelle’ bak koffie in het verder sfeerloze informatiecentrum en hup, naar Belford.
Een ritje van normaliter zo’n 45 minuten zou iets langer gaan duren. Want na dat dezelfde hobbelige wegje moesten we rechtsaf de weg opdraaien. Nu is zelfs in Engeland rechtsaf ook rechtsaf. Maar daar waar wij in Nederland van jongs af aan leren: links-rechts-links kijken bij het oversteken werkt dat bij die vermaledijde Engelsen precies andersom. En terwijl onze chauffeur Johan naar links keek, keek ik met ware doodsverachting naar een van rechts op ons afstormende zwarte Volkswagen Polo. Johan reageerde ogenblikkelijk op mijn ‘Johan, pas op!!!’’, remde en kreeg de versnelling zelfs nog in zijn achteruit. Maar toch, het mocht helaas niet baten. Het was ook een hele rare ervaring om als‘bijrijder’ zo’n auto op je af te zien komen. Vooral als je ziet dat die chauffeur werkelijk niets doet om bijv. te remmen of zijn stuur naar rechts te gooien! Nee, gewoon rechtdoor en BAM! Een hele flinke klap. Bij ons verder iedereen ok, dus na een paar seconden richting de andere auto. En vanaf dat moment waanden wij ons in een soort van (B) film. Want wat bleek, dit waren niet zomaar een paar mensen. Dit waren zo waar Onslow en Daisy uit de serie Keeping up Appearances.
Onslow reed. Beiden waren zichtbaar geschrokken. Beiden hadden tijdens het ongeluk al een sigaret in de mond. Maar ook 15 seconden erna staken ze (ondanks de astma en hartkwalen) al weer een peuk op. Zittend in hun Polo. Na alle consternatie en plichtplegingen mochten Johan en zijn passagiers nog even mee naar Onslow’s huis om daar de administratie af te ronden. Zijn huis bleek, om het beeld helemaal compleet te maken, een caravan. Onze ‘helden’ Eric en Ed bleven achter in de auto en gaven Johan en mij het genoegen om naar binnen te gaan. Om het gevaar van mond en klauwzeer te ontwijken hebben wij de ons aangeboden koffie vriendelijk geweigerd en zijn, nadat Onslow op het stippellijntje een kruisje had gezet, met piepende panden vertrokken.
Het was een minde leuke ervaring, maar we waren het er al snel over eens dat dit voor de komende jaren weer voldoende gespreksstof zou opleveren. Zo is Johan dan ook wel weer. Alles voor het goede doel!
Na dit onvoorziene oponthoud kwamen we uiteindelijk aan bij onze bestemming, Middelton Hall.
Op de website zag er vooraf al geweldig uit, maar in het echt was het zo mogelijk nog mooier. Een soort van mini-kasteel, met alle grandeur die je er in je fantasie bij voorstelt. Toen al klonk de dit weekend veel gebezigde uitsprak: dit gaan we niet meer overtreffen! Nu hoeft dat ook niet. Of zoals Jan Moerings totaal ongeloofwaardig dit weekend een keer zei: “niet alles is een wedstrijd”.
Door het oponthoud zat fietsen er verder niet meer in. Het weer zat mee, dus zijn we lekker in de tuin gaan zitten. Carpe Diem, dachten Johan en ik. De sfeer was goed, het zonnetje erbij, de entourage kon niet beter. Dus hebben wij daar onze verloving kenbaar gemaakt. Het was een mooi moment. Jammer dat Dirk er niet bij kon zijn. Dirk moest helaas op het laatste moment afzeggen voor dit weekend vanwege een vervelende valpartij een paar weken terug. ’s Avonds onze verloving gevierd met een diner in het prachtige kustplaatsje Bamburgh en na een bewogen dag lekker gaan slapen in het hemelbed!
Zaterdagmorgen: fietsen. We merkten al bij het vertrek dat het aardig hard waaide. Kort voor vertrek bleek Mark v/d B een lekke tube te hebbe, Die konden we nog verhelpen. Echter na een kilometertje of vijf brak er bij Mark van R een spaak. Wederom een beetje een mechanische pechdag. Na een bezoekje aan het plaatselijke kasteel terug naar huis. Inmiddels was de wind aangewakkerd tot een complete storm en was het erg goed oppassen op de racefiets. Met name lichtgewicht Ad werd een keer bijna van de weg af geblazen.
Zaterdagmiddag weer terug naar Druridge Park waar we ons kunnen registreren voor de wedstrijd van morgen . Het is koud en het waait keihard. We ontmoeten ter plekke Barry, de man waar ik de maanden voorafgaand mee heb gemaild inzake onze deelname. Een hartelijke vent, die ons warm ontvangt en veel succes wenst.
We doen nog een rondje verkenning en gaan terug naar ons stulpje. We nuttigen de pasta maaltijd van Hans en Jurgen (en een aantal hulpkoks), drinken nog wat, maar gaan op tijd naar bed. Morgen immers vroeg op!
Zondag
Wat heet vroeg op. Vijf uur gaat de wekker. We worden immers verwacht om acht uur (!!!) ’s morgens in het vijftien graden, 50 kilometer verderop gelegen, koude water te liggen. Rare jongens die triathleten!
Beetje vroeg nog
Om 8 uur start de 1/8, 10 minuten later de kwart.
Op de 1/8e twee Toga deelnemers: Mark van M en ik. Na afloop zijn we allebei content.
Een grotere Toga strijd op de kwart. Maar liefst veertien man. Koen komt als eerste van Toga uit het water, gevolgd door Jan en Kees de B. Jan neemt al redelijk snel bij het fietsen de eerste plaats van Koen over om die niet meer af te staan. Op de meet wordt Jurgen achter Koen derde van Toga. Na wederom een indrukwekkende loopprestatie weet Ad zich na de vierde plek te werken. Kees de B wordt zeer verdienstelijk vijfde. Dit na allerlei blessure leed de afgelopen jaren. Bovendien was het zo’n dertig jaar geleden dat Kees überhaupt aan een kwart deelnam! Mark van R wordt knap zesde door met een eindsprintje nog net Ed voor te blijven. Vlak daar weer achter onze rookie Kurt.
Daarna achtereenvolgens Rien, Mark van de B, Hans, Eric, Kees B en John.
Tijdens de prijsuitreiking werd geheel Toga door de organisatie even in het zonnetje gezet. Maar, ere wie ere toekomt, Jan Moerings was onze trots. Want Jan beklom met een tweede plaats het podium in zijn leeftijdscategorie (en was overall ook heel knap 12e!)
Jan tweede!!!
Daarna: op naar huis, op naar de bbq. En de heroïsche verhalen. En het bier. Net als vorig jaar komen de ouders van Mark van de B ook weer even langs. Eerder op de dag hebben ze ons langs de kant staan aanmoedigen, waarvoor nog bedankt!
Als ik een paar van die goudgele rakkers op heb, neem ik de vrijheid om de Man of the Match te benoemen. Dat hoeft niet persé de hoogst geklasseerde te zijn. Maar wel iemand die binnen zijn vermogen een opmerkelijke prestatie heeft geleverd, Vorig jaar was dat Kees Bastiaansen. Dit keer Kees de Bruijn. Om eerder genoemde redenen.
En het bleef nog lang onrustig in Middleton…. Dat zal wel meegevallen zijn maar schrijver dezes was al redelijk vroeg naast Johan in zijn hemelbedje gekropen.
De laatste dag hebben we eerst het mooie Holy Island bezocht. Een eiland dat je alleen bij eb kunt bezoeken omdat bij vloed de toegangsweg onder water staat. De verdere terugreis verloopt gladjes.
Uiteindelijk komen we enigszins ‘verbrokkeld’ in Gastel aan, waardoor we geen collectief afscheid hebben. Jammer, maar via de wahatsapp wordt dat later op de dag nog enigszins ‘goedgemaakt’.
Holy Island
Tot slot wil ik iedereen bedanken die dit weekend mogelijk heeft gemaakt, te weten:
– God, die op de tweede dag het land en al het water maakte;
– Adam en Eva, dat ze ons ras opgestart hebben;
– Ons vader en ons moeder, anders had ik dit verslag niet kunnen schrijven;
– Johan Bossers, zonder hem was er geen Toga geweest;
– De Bayerische Motoren Werke dat ze zulke stevige auto’s maken;
– Barry van de Tri Northumberland club;
– Jan Peter Balkenende dat hij ons weer de VOC mentaliteit heeft bijgebracht;
– Maar bovenal 16 kameraden die mij wederom een f-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h weekend hebben bezorgd!!!
