Het zit er weer op. De Gastelse triathlonweek 2012 is achter de rug. Meer dan in het verleden heb ik ondervonden dat het een hele week, en niet (slechts) één dag betreft. Er zijn weer pracht prestaties geleverd. Het was een week met een (grote) lach en een (kleine) traan.
Mijn vorige verslagje ging over onze belevenissen in Froidchapelle. Die wedstrijd vond plaats in het eerste weekend van juni en voor mijzelf zou dat dan waarschijnlijk de laatste trainingswedstrijd voor Gastel zijn geweest. Zo niet voor diverse andere Toga bikkels. Tussendoor nog de wedstrijden in Terheijden en Vlissingen. Koen deed in Terheijden maar liefst een halve triathlon en als ik mij niet vergis hebben Hans en Eric aan beide wedstrijden meegedaan. Sterker nog, deze twee gasten hebben dus vier weekenden achter elkaar aan een wedstrijd deelgenomen!
Mijn eigen ‘sportieve’ activiteit op het gebied van Triathlon was in deze periode het schrijven van een stukje voor een huis aan huis uitgave van de promotiekrant ‘Brabants Mooiste’. Ik heb dat met veel plezier gedaan en heb er verrassend veel leuke reacties op gehad.
Maar goed, dan wordt het op enig moment echt 18 juni. En begint de Gastelse triathlon week 2012, met de tridaagse. Om toch iets van de triathlon sfeer mee te maken en natuurlijk om het felbegeerde T-shirt binnen te halen doe ik samen met Maaike daar aan mee. Als ik eerlijk ben (en waarom zou ik dat niet zijn) een onderdeel waar ik in het verleden niet zo veel belangstelling voor had. Onterecht, zo blijkt. Want ook hier veel enthousiasme. Hele gezinnen die meedoen. Opa’s die met kleinkinderen mee doen. Hartstikke leuk om te zien.
Na het zwemmen op maandag fietsen wij op de tweede dag 20 km door de polder. Dit is mijn grootste ‘sportieve’ activiteit sinds 3,5 maand. En ondanks het comfort van het zadel van een gewone fiets (en niet het harde ‘plankje’ van een racefiets) heb ik aan het eind toch echt een zere kont. Gelukkig gaat het met de rug wel redelijk maar ik merk dat de conditie zo goed als volledig weg is en het gewicht daarentegen juist aan het toenemen is. Daar zal ik iets aan moeten doen.
Op die dinsdag is het ook en vooral proefzwemmen in de Vliet. Als wij bij de stempelpost GastelSfeer arriveren zijn wij daar nog net getuigen van. Ik spreek enkele Toga-mannen en hoor een eensluidend geluid: prima water, prima temperatuur. Goed voor het zelfvertrouwen richting zaterdag.
Proefzwemmen in de Vliet
Wij wandelen op woensdag onze 5 km en verdienen daarmee ons (oranje) T-shirt. Ik spreek daar ter plekke ook lotgenoot Els de Vught. Els kan dit jaar eveneens vanwege een hernia niet meedoen aan de wedstrijd op zaterdag. Dit terwijl het haar, als ik mij niet vergis, 23e !!! deelname zou zijn geweest.
Donderdag even triathlon-loos. Maar dan op vrijdag de jeugdtriathlon. Deze vindt normaliter al vele jaren plaats op een woensdagmiddag voorafgaand aan de grote triathlon. Nu voor het eerst op vrijdag en voor een deel op het ‘ echte’ parcours van zaterdag. Finishen onder een echt spandoek, onder luide aanmoedigingen van familie en bekenden. Je ziet de kinderen genieten en voor mij als toeschouwer op afstand een absoluut geslaagd experiment!
Vrijdagavond is ook al een aantal jaren de avond dat de startnummers afgehaald kunnen worden. Ook hier zie ik natuurlijk de Toga-mannen. Ik bespeur wat lichte, gezonde, wedstrijdspanning. Prima, zo hoort dat. Hét gespreksonderwerp: het weer van de dag erop. Voorspelling: droog (misschien een enkele bui) en een stevige wind. Waarop oermens Jan Moerings zegt: “ut kan nie haard genoeg waaien”. Ik hoor en zie de meesten daar anders over denken, maar Jan heeft zijn eerste stap in de psychologische oorlogsvoering al gezet. Uiteraard gaat iedereen vervolgens netjes op tijd naar huis voor een goede voorbereiding. Zo niet uw verslaggever. Die heeft met een aantal bekenden de plaatselijke horeca nog een beetje ondersteund. En ik fluister Frank en Wim bij het naar huis gaan nog even toe dat als ze die nacht niet kunnen slapen mij gerust even mogen bellen.
Zaterdagmorgen. Het kan toch niet waar zijn. Het (enige) voordeel van niet mee kunnen doen zou moeten zijn: geen zenuwen. Niet dus. Wel degelijk iets van spanning. Ik ben, zeker gelet op het tijdstip van te bedde gaan, te vroeg wakker. Maar kan niet meer slapen. Na een verkwikkende douche op naar de Vliet. Om daar het niet of nauwelijks goed onder woorden te brengen beeld aan te treffen.
De meeste Toga mannen zijn inmiddels gearriveerd om de deelnemers aan deze 1/3 bij de start aan te moedigen. Toga helden op deze afstand zijn Koen en Jurgen. De twee andere Gastelaren zijn Rob en Christian.
En dan om 9.15 uur het bevrijdende startschot. En na enkele minuten misschien wel het mooiste visuele beeld van zo’n triathlon dag: het hele zwemmersveld in de Vliet en de natuur eromheen als achtergrond. Een prachtig plaatje!
Nadat ik de Gastelaren op de kant heb zien klauteren haast ik mij naar huis om daar het fietsgeweld voorbij te zien komen. Koen en Jurgen doen het zeer verdienstelijk. Rob Musters kan zijn voorsprong van het zwemmen helaas niet vasthouden en Christian fietst/loopt langzaam weg bij Koen. Maar dan moet ik mij al weer terug haasten naar de Vliet. Immers, de kwart start om 11.15 uur. Met daarin de meeste Toga deelnemers, te weten Jan, Ad, Hans, Rien, Kees, John, Johan, Dirk en Maarten. Vanaf de kant net voor de start nog de laatste aanmoedigingen en/of geruststellende woorden en dan: weg zijn ze!
In een grotendeels vergelijkbare volgorde als in Froidchapelle komen ze uit het water. Ad en Rien weer zo goed als gelijk, Rien dit keer niet als een pinguïn en dus gelukkig zonder kramp. Zo te zien is iedereen ongeschonden uit de strijd gekomen dus spring (nou, spring..) ik hup weer op de fiets, terug naar de Veerkensweg. Daar krijg ik een soort van VIP plaats op de oprit van Miriam en Jan. De perfecte plek om de wedstrijd de komende twee uurtjes verder te volgen.
Ik zeg: de wedstrijd. Maar eigenlijk volg ik misschien nog wel meer de wedstrijd binnen de wedstrijd: het Togaklassement. Wat dat betreft waren de meeste kaarten al wel snel geschud. Jan nam al snel grote voorsprong, Ad stoomde op naar de verwachte tweede plek. De felste strijd zou gaan om plek drie, tussen Rien en Hans. Rien begon aan het lopen met, zo leek het toch, een voorsprong die groot genoeg leek.
En toen, toen kreeg de eerder genoemde onderlinge Toga-strijd dit jaar voor mij een totaal onverwachte extra dimensie nl. een vrouwelijke dimensie. Zoals opgemerkt, ik had dus een eerste klas plekje. En dan ook nog eens omringd door vrijwel alleen maar vrouwen. Uiteraard door Miriam, die stilletjes en onopvallend (op z’n Miriams) ons van heerlijk koffie en broodjes voorzag. Maar twee andere dames gingen in toenemende mate mijn aandacht trekken. Dit waren de dames Coby Buurstee en Ingrid Berkhout. Zoals intimi weten, beiden niet echt op hun mondje gevallen. Het begon onschuldig, met, weliswaar luide, maar goed bedoelde aanmoedigingen. Maar op enig moment voelde ik het vrouwelijk raffinement, of beter venijn, er een beetje insluipen. Er werden wat eerste stoten onder de gordel uitgedeeld. Vooral Ingrid greep haar kans en het leek er op dat Hans dichter bij Rien kwam.
Een wedstrijd in de wedstrijd.
Ik zag de vertwijfeling een beetje bij Coby toeslaan. ‘Wat moet ik doen?’, zag je haar denken. En enigszins ten einde raad riep ze: “Rien, sex vanavond!”. Ik zal de blik in Rien’s ogen nooit van mijn leven meer vergeten.
‘Och’, zei Ingrid: “dat kan tie echt niet meer”‘. En Coby, woest en roodaangelopen: “wie nie, onze Rien?. Da zal wel zijn, nie alleen ná mar ok nog vóór de wedstrijd ja, en dan is tie een kilo lichter!’.
Ik voelde mij een beetje ongemakkelijk bij deze situatie. Zelfs Ingrid was even uit het lood geslagen maar herstelde snel. Zeker toen ze zag dat Hans Rien had ingehaald en de derde plek binnensleepte.
Eén man bleek dus uiteindelijk het slachtoffer van hele gebeuren: onze Rien. Hij bezweek onder dit verbale geweld. De kramp was in zijn hele lijf geschoten en hij kwam maar nauwelijks meer vooruit. Jammer.
Enigszins bedwelmd zie ik vervolgens Kees, Johan, John. Maarten en Dirk finishen (ik weet niet eens meer precies in welke volgorde).
Tussendoor zijn natuurlijk ook nog onze kanjers op de 1/8 ste voorbijgekomen en gefinisht, te weten Eric, Mark en Richard. En onze Benjamin Niels is in het jeugdveld op een fantastische tweede plek geëindigd.
Ik ga eerst even naar huis om mentaal een beetje bij te komen. Dat gaat gelukkig vrij snel omdat ik het vizier al weer moet richten op de trio’s. Voor de derde keer die dag op het ijzeren ros naar de Vliet. Ook hier een beetje spanning mijnerzijds want Laura (de vriendin van ons Bob) en ons Ted doen mee bij een team van de Joannes school. En natuurlijk ook weer vele sporters die eerst aan de individuele wedstrijd hebben meegedaan en er dan nog even een triootje achter aan doen.
Na het zwemmen snel naar het Veerhuis om daar op de mij vertrouwde plek eerst de fietsers voorbij te zien komen en vervolgens de trio’s te zien finishen. Ik zie dat het team van Laura, Ted en Jacqueline keurig midden in het veld eindigen en als eerste Joannesteam (ook daar weer een strijd in de strijd).
Langzaam aan komen alle Toga mannen naar het finish gebied om vervolgens onder het genot van een welverdiend pilske allerlei wedstrijddetails door te nemen. Ter plekke valt Koen en mij iets op waarvan we ook direct afspreken niets in het verslag op te nemen. Het wordt nog beregezellig en na een mooie dag wandel ik samen met Maaike niet moe maar wel ‘voldaan’ naar huis. Maar toch..
Zoals in het begin aangeduid, een week met een lach en een traan.
Een prachtige week, heel erg genoten van mooie prestaties. Zelf ook een beetje actief geweest. Dus zeker een lach.
Maar lieve mensen, wat had ik graag meegedaan. En ik niet alleen. Ik weet 100% zeker dat Kees en Ed er het op zijn minst even moeilijk mee hebben. Zoals Ed en ik bij de finish aan elkaar toe vertrouwden: er zijn momenten dat je letterlijk met de tranen in je ogen langs de kant staat (ook Els de Vught vertelde mij zo’n zelfde ervaring).
Ik zou dan ook tegen de ‘ gezonde’ Toga-ers willen zeggen: geniet van elke training en elke wedstrijd want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet dat je lichaam die prestaties levert.
Peet Willemse
p.s. 1 voor alle duidelijkheid en om ruzies of echtscheidingen te voorkomen: het verhaal over Ingrid en Coby was uiteraard grotendeels (90%) verzonnen. Maar het deel van de seks was wel degelijk waar!
p.s.2 Rien, ik ga er van uit dat Coby d’r belofte wel is nagekomen!?
