Dinsdag 5 september, het tweede deel van de Tridaagse clubkampioenschappen van Toga: 16 km door het vertrouwde gebied van de Dinteloordse polder fietsen. Zeer bekend terrein voor de Gastelse triathleten. Al vanaf de start van de Gastelse triathlon (1985) wordt hier het fietsonderdeel gehouden. Ook vele trainingskilometers worden hier verreden. Terrein ook waar de mannen van de jongens worden gescheiden. Ontiegelijk vlak, maar de wind heeft hier vrij spel. Ik kan mij nog goed een interview van Wim van de Broek met Nick Marijnissen, meervoudig winnaar van de Gastelse triathlon, herinneren. Nick maakte toen ook een opmerking over die wind; volgens hem leek het wel of de wind in die polder altijd tegen staat! Nu doe ik graag mee aan heroïek, maar dat is natuurlijk onmogelijk. Je rijdt immers een rondje. Maar het zegt wel iets over de zwaarte van het parcours als zo’n icoon uit de triathlon sport (ooit 4e op het EK lange afstand) een dergelijke opmerking maakt.
Overigens kun je die wind op verschillende manieren te lijf gaan. Bijv. op z’n Jan Moerings: stoempend. Maar het kan ook anders. Ik heb daar een voorbeeld van gezien in de editie van 1987. Ik deed toen mee aan de kwart. Dat moest wel, want er waren simpelweg geen andere afstanden. Het was nog allemaal een beetje pionieren. Nog niet zo veel regels. Met overigens wel één bijzondere regel: alleen Gastelse deelnemers! Dat leverde een ca 35 koppig deelnemersveld op , met in de uitslagenlijst een fantastische 6e plaats voor onze eigen Kees de Bruijn (in een zeer verdienstelijke tijd: 2.17.28) net voor, jawel, Frie Verstraten (2.17.56). In die tijd ook nog niet zoveel jury op de motor. Daarom kon de vader van Ad Tak (Nederlands kampioen wielrennen 1975) ‘gewoon’ met de auto op het parcours meerijden en Ad ‘gewoon’ stukjes uit de wind zetten. Maar je hoort daar van mij geen kwaad woord over. Want ik heb van die auto nog erg veel gemak gehad. Uitgerekend op het verste punt in het parcours (eind Molenweg, vlakbij Dinteloord) reed ik lek. Ik maakte mij op voor een lange, lange wandeling terug naar Gastel. Ware het niet dat vader Tak langskwam, stopte (want vanaf dat punt was het alleen nog maar wind mee, dus Ad had hem toch niet meer nodig) en vroeg of ik mee wilde rijden. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd. ’s Avonds hebben we het tijdens de after party in het houten clubgebouw van ’t Veerke in de Hellestraat daar nog uitgebreid en tot in de late uurtjes over gehad.
Foto bij krantenartikel uit 2008. Helemaal rechts Ad Tak, maar helemaal links.. ‘onze’ Ad!!!!
De Gastelse sterren uit het verleden, v.l.n.r. Ad Verheijen, Kees Jonkers, Ruud Zijlmans, Anton Tak en Ad Tak. foto Peter van Trijen/het fotoburo
Ik dwaal een beetje af. Ik ben bezig met een verslag van de clubkampioenschappen 2012 en niet met verhalen ver uit de vorige eeuw. Vijf september 2013 dus. Als ik tegen 18.30 uur aankom bij het verzamelpunt ‘oprit Jan Moerings’ staan de kleppers Jan en Koen al startensklaar. Kort daarna komen de anderen blauwzwarten aandruppelen. Maar liefst 14 in getal. Eerst een gezamenlijk rondje warm fietsen, met, mooi om te zien, ook pechvogel Ed als deelnemer! Dan om klokslag 19.00 uur de start. Als speciale starter is niemand minder dan Paul Musters ingehuurd. We doen niet minder! Deelnemers starten om de twee minuten, de één wat vlotter dan de ander. Een uurtje later zit het er al weer op. De verschillen zijn, zoals verwacht, behoorlijk groot.ca 24 minuten (40 kmpu) voor de kampioen en ca. 32 minuten (30 kmpu) voor de hekkensluiter. Maar iedereen heeft binnen zijn mogelijkheden alles gegeven. Ad zelfs zoveel dat hij verkeerd reed en daardoor een tweede keer moest starten. De officiële uitslag volgt nog maar ter plekke horen we dat Jan de snelste was op slechts 2 (!) seconden gevolgd door Nielske.
Na de gebruikelijke ‘after-babbel’ rijden we met z’n allen nog een klein rondje uit. En dan snel naar huis, vroeg naar bed want morgen het derde onderdeel: 2,5 km lopen door het episch centrum van de Gastelse triathlon sport in het algemeen en onze Toga club in het bijzonder: Blankershof. Iets moet er toch bijzonder zijn aan dit stukje Gastel wanneer zo’n 50% van je leden hier vandaan komt!
Woensdag 6 september.
Zes maanden geen intensieve sportactiviteit en dan in één keer 16 km redelijk volle bak fietsen blijkt (uiteraard) toch een moeilijke combinatie. Oftewel: Peetje had behoorlijk last vandaag. Het linkerbeen hing er maar wat bij. Nog even getwijfeld maar aan het eind van de middag de knoop doorgehakt: ik maak de tridaagse (gewoon) af. Dus tegen 18.30 uur richting het zwembad voor de start van het looponderdeel: 2,5 kilometer rond de vijver. Helaas, vandaag een paar verhinderingen dus we zijn maar met een man of tien. En, daar zijn ze weer, de hondstrouwe supporters (tevens fotografen), Myriam en Ingrid. Wederom lekker weertje vandaag. Snel even een warming up rondje want Ad, die als eerste zal starten, moet direct weg. Zo’n warming up rondje is overigens tevens bedoeld als terrein verkenning, maar, zo zou later blijken, dat is niet altijd aan iedereen besteed.
Starter van dienst is vandaag Ed. De favorieten starten weer als eersten. Om de twee minuten schiet een Toga boy uit het startblok. Met als eerste en torenhoge favoriet Ad. Als ik mij niet vergis is Ad al na 8.41 weer terug. In ieder geval net voor dat ik zelf van start mag gaan. Het lopen valt mij gelukkig nog niet tegen. Ik had mij voorgenomen het echt rustig aan te doen, maar dat blijkt zo goed als onmogelijk in een wedstrijdje. Conform de aard van het beestje haal je dan, gegeven de omstandigheden, toch nog behoorlijk het maximale er uit. Bij het uithijgen zie ik vervolgens nog wat mannen finishen en ik vang wat ervaringen op. ‘Hele lastige afstand’, ‘ ik kwam niet in mijn ritme’, ‘het ging best goed’, ‘het ging voor geen meter’ etc etc.
Een man of tien die 2,5 km moeten lopen over bekend terrein. Dat zou toch vlekkeloos moeten kunnen verlopen. Zo niet bij Toga. Want wij hebben Johan in ons midden. Volgens intimi iemand met het oriëntatie vermogen van een lantaarnpaal. Johan finisht ongeveer gelijktijdig met Kees. Met twee minuten tijdsverschil bij de start lijkt ons dat onmogelijk. En dat is ook zo. Johan, die zo goed als op het parcours woont, is verkeerd gelopen! Knap Johan, want volgens mij is dat moeilijker dan het uitgezette parcours te volgen. Johan laat zich uiteraard niet kennen en loopt alsnog het juiste rondje. Hoewel, zelfs daar zijn nog twijfels over. ‘Soi, agge mar leut et’.
Nog iemand die mij opviel: Jurgen. Jurgen?, hoor ik jullie denken. Ja, Jurgen. Maar dan door zijn eeuwige onopvallendheid. Jurgen is er vanaf de start van Toga bij. Doet aan alle evenementen mee. Steekt altijd ongevraagd een handje mee uit de mouwen. En is op sportief gebied een hele echte diesel. Zet de knop maar aan en Jurgen begint te draaien. Schuwt als 1 van de weinigen onder ons niet de langere afstand in Gastel. Levert stiekem iedere keer een zeer keurige prestatie. En dat komt niet uit de lucht vallen, daar moet je echt wel wat voor doen. Een manneke van no-nonsens. Eentje uit de categorie: ‘Ge kunt um er goed bij hebbu’. Ook bij het lopen nog geen officiële uitslag, maar volgens mij was Ad eerst en Jan tweede met 1 (!!!) seconde voorsprong op Koen. Met de opmerking dat Niels en Dirk alsnog ook het rondje gaan lopen. Conclusie: het waren twee fantastische dagen! ( al denken mijn herniaatje en fysiotherapeut daar net even anders over).
