“Ik heb het er even moeilijk mee”. Het zijn de woorden van Johan Bossers bij het afscheid op de oprit van Jan Moerings na wederom een zeer geslaagd buitenlandweekend van Toga. Natuurlijk ironisch bedoeld van Johan en veel te zwaar aangezet, maar toch, maar toch. Vier fantastische dagen komen enigszins cru tot een eind. Onderstaand een weergave van de Toga buitenland triathlon in Bocholt, Duitsland.
Dag 1 ‘Ze liggen er nèt zo droog op die kuiten’…………….
In zekere zin ias de editie 2013 slechts ten dele een buitenland triathlon want het huis waar wij verblijven staat nog net in Nederland, namelijk ik Winterswijk. Vrijdagmorgen 14 juni is het vertrek. Uiteraard vanaf startplaats Moerings. Vanaf 9.30 uur verzamelen. En vooral fietsen inladen. En dat is inmiddels een moment dat je kunt zien dat Toga toch echt wel aan het doorontwikkelen is.
Met het jaar worden de fietsen professioneler. Prachtig spul gaat de bussen van Ad en Ed in. Maar op enig moment schrik ik mij het laplazerus! Want een zekerheid wordt me ontnomen. Onze Dirk was nl. tot voor kort altijd wars van dit gedoe. En dat waardeerde ik zeer in hem. Voor hem geen poespas, nee, een stalen Gazelle uit 1998. Een standbeeld voor die man!
Maar helaas, ook Dirk blijkt voor de moderne techniek bezweken. En ook voor Dirk wordt een heuse Carbon tijdritfiets ingeladen. En daarmee voor mij een monument ter ziele. Dirk maakte het overigens op een andere manier weer helemaal goed, maar daarover later meer.
Nog een bakske koffie (Mirriam bedankt weer!) en de bekende ‘we-gaan-op-schoolreisje-pret’, waarin overigens Johan Bossers zich gedurende vier dagen de oppermeester zou gaan tonen, en hup, daar gingen we, op naar de Achterhoek. Naast de twee eerder genoemde busjes en de personenauto van Maarten in een personenbusje geregeld door Hans. Over een schoolreisje gevoel gesproken! In de bus blijkt welgeteld één cd te zijn, met als gevolg dat vier dagen lang de irritante liedjes van Huub Hangop in je hoofd blijven hangen. En als je ze eindelijk een beetje kwijt begint te raken dan is er altijd nog Johan Bossers die ergens in het huis, gelukkig als een klein kind, zo’n liedje loopt te zingen.
Onderweg rijden we aan voor een goede uitsmijter. En Maarten en ik spoeden een beetje vooruit om tijdig aanwezig te zijn voor de lokale c1000 man die de boodschappen komt brengen. Tien minuten later volgt de rest, en iedereen is meteen te spreken over de accommodatie. Het is een opgeknapte, voormalige boerderij met in totaal 20 slaapplaatsen. Ziet er picobello uit volgens de Toga boys en dat is voor mij als organisator een pak van mijn hart.
En dan weet ik na een paar jaar ervaring wat er dan gaat gebeuren. Tassen worden in de kamers gedonderd, fietskleren worden eruit gesleurd en zo snel mogelijk met de net uiterst voorzichtig uitgeladen fietsen op pad. Het zijn net koeien die na een lange winter op stal eindelijk weer de wei in mogen. Een kleine twee uurtjes pedaleren met één opmerkelijk feit. “Kèk is, ze ligge d’r nèt zo droog op die kuiten”, merkt Jan Moerings op enig moment op, daarbij verwijzend naar de kuiten van Maarten. Wij kijken elkaar allemaal zo eens al wenkbrauw ophalend aan. Waar heeft ie het in godsnaam over??? Jan beweert tot de dag van vandaag dat het een bekende uitdrukking is uit het Algemeen Beschaafd Gastels. Natuurlijk Jan. We hebben er vervolgens maar wel de lijfspreuk voor het weekend van gemaakt.
Na een verkwikkende douche en een snel biertje (beugeltje Grolsch) worden we opgehaald door een heuse VIP-bus voor een rit naar het 1,5 kilometer verderop gelegen steakhouse Vivaldi. Toga doet niet minder. Jan Moerings is meteen van slag. Dit is zijn ideaalbeeld: Toga in een dergelijke bus door West Europa reizend. Tijdens de korte rit is hij in gedachten de bus al helemaal aan het verbouwen en bij het uitstappen wisselt hij nog snel wat adresgegevens uit met de eigenaar. We brengen een paar genoeglijke uurtjes door in Vivaldi. Het voorgerecht wordt nog lekker buiten in het avondzonnetje genuttigd. Het hoofd- en nagerecht binnen onder de bijzondere klanken van de lokale troubadour. Terug met de VIP-bus, een paar laatste biertjes en daarna lekker naar bed. Johan lag er toen al een paar uur op. Dat kan komen door de eerste sigaret die hij rookte sinds twintig jaar. Ik denk zelf dat het hem allemaal even te veel is geworden.
Jan Moerings is in gedachten de bus al aan het verbouwen
Dag 2 ‘als een kind in de snoepwinkel’
Helaas een zeer ‘koude’ start. Hans is midden in de nacht terug naar huis gemoeten. Zijn vader is al langere tijd ernstig ziek. Hans kreeg het bericht dat hij beter naar huis kon komen. Maarten is met Hans meegereden. Dat legt merkbaar toch even een sombere deken over de groep. Na het eten hangen we wat rond. We krijgen bericht door dat John, Erin en Jurgen (die pas vandaag arriveren) fors in de file staan. Op enig moment valt (toch) het besluit om wat te gaan ondernemen. Eén groep gaat wandelen, de andere groep gaat fietsen. Beide groepen krijgen gedurende dit uitje een hele forse bui regen over zich heen (‘tot op de onderbroek’).
Bij terugkomst blijken John c.s. inmiddels te zijn gearriveerd. We lunchen. En wat dan vraagt een normaal mens zich af. Niet dit groepke. Iemand heeft namelijk ontdekt dat er in Bocholt zowaar een hele grote fietsen/triathlon winkel staat. Amaai. De herinneringen van drie jaar terug in Zug komen meteen weer bij mij naar bovendrijven. Ik denk weleens dat voor sommigen toen het bezoek aan die winkel meer een hoogtepunt was dan de triathlon zelf. Dus ja, ook nu weer: als kinderen naar de snoepwinkel. Na het bezoek aan dit Walhalla rijden we richting het inschrijfbureau aan de Aasee.
Als een kind in de snoepwinkel
Na de formaliteiten natuurlijk even de watertemperatuur voelen en alvast wat sfeer opsnuiven. We hebben hier en daar een babbeltje met mensen van de organisatie en ze nemen alle tijd om ons van informatie te voorzien.
Terug op ons landgoed nemen Jurgen, Johan en John de honneurs van ‘pasta-maaltijd-maker’ Hans waar. Via de moderne communicatie technieken blijven we op de hoogte van de situatie thuis bij Hans. Alles blijkt enigszins stabiel en heel misschien komt Hans morgen naar Bocholt.
De avond voor de wedstrijd verloopt verder rustig. Het alcohol gebruik ligt beduidend lager dan de eerste dag, iedereen begint op zijn manier aan de wedstrijdvoorbereiding. Rien zal helaas niet mee kunnen doen (knie), maar Ad heeft dit weekend spontaan ter plekke besloten gebruik te maken van de inschrijving van Rien. En daarmee heeft Rien het weer voor elkaar! Ooit als 42 jarige ingeschreven bij de mannen 50 plus, toen dat ook te zwaar bleek bij de zwangere vrouwen van 75 plus. En als klap op de vuurpijl zet hij nu onder zijn naam dus gewoon een ander voor hem in! Sommige mensen kennen totaal geen schaamte.
Als ik dat even opzij zet, dan wil ik vervolgens Rien wel serieus heel erg bedanken voor de vele verzorgende werkzaamheden die hij dit weekend voor ons allemaal heeft verricht!
Dag 3 D-Day
Om 7.00 uit bed. En dat geldt voor iedereen. Kees en ik moeten om 10.00 uur starten op de 1/8. De kwart, waar de rest aan meedoet, start pas om 12.00 uur. Maar iedereen gaat uit solidariteit al op het vroege tijdstip mee. Een echte Toga actie!
Goed nieuws is dat Hans tussendoor bericht dat hij toch komt!
Na een vlotte rit naar Bocholt begint voor Kees en mij het zenuwpezen gedoe. Ik heb die bijzondere periode al vaker in verslagen omschreven dus dat laat ik nu maar achterwege. Eén detail wil ik jullie echter niet onthouden. Spanning werkt ook op je darmstelsel. Vraagt dat maar eens aan Rien Buurstee, kenner bij uitstek. Nu is het een publiek geheim dat veel deelnemers de kleine behoefte in het water doen. Maar de grote boodschap is natuurlijk een ander verhaal. Kees drentelt een paar minuten bij de fiets heen en weer en zegt dan: ‘ik ga toch maar even naar de wc’. Nu is wc eigenlijk in dit geval een groot woord. In Wikipedia staat het als volgt omschreven: een wc (watercloset) is een onderdeel van het sanitair bedoeld voor opvang en wegspoelen van urine en ontlasting.
Er staan in het parc fermé welgeteld twee Dixi’s voor in totaal duizend deelnemers! Volgens mij had ik niet eerder in mijn leven een Dixi bezocht. En dat had zo moeten blijven. Maar met mijn stomme kop besluit ik Kees zijn voorbeeld te volgen en sluit ook in de rij aan. Er staat 1 persoon tussen Kees en mij. Het toeval (?) wil dat ik de Dixi mag gebruiken waar Kees net op is geweest. Ik heb een halve seconde oogcontact met hem en ik zie een blik in zijn ogen die ik niet helemaal thuis kan brengen. Bovendien hoor ik hem op het laatste moment nog iets mompelen als: ‘tis nie fris hoor Peetje’. Welnu, dat bleek dus het understatement van het jaar te zijn. Hetgeen ik toen te zien en te ruiken kreeg tart elk voorstellingsvermogen. Een soort van totaalbelevenis waarbij alle zintuigen spontaan op tilt sloegen. En meteen werd duidelijk waarom de definitie van een wc niet van toepassing is op een Dixi: ‘opvang’ gebeurt er zeker wel maar ‘wegspoelen’ zeker niet.
Ik zal jullie de ergste details besparen. Maar probeer je de productie van kleine maar vooral grote boodschappen van zo’n 200 mensen op 1 hoop voor te stellen. In geur en kleur. Dat ik desondanks mijn behoefte heb kunnen doen mag een Godswonder heten.
Voordeel was dat na dit avontuur de voor mij liggende 1/8e triathlon een peulenschilletje zou moeten worden. Net voor de start krijg ik van de kant van de Toga mannen nog wat aanmoedigingen. Ze weten dat dit zeker niet mijn favoriete onderdeel van de triathlon is. En dan BAM klinkt het bevrijdende startschot. 500 meter en 10 minuten later klim ik weer op het droge. Het is zeker niet slecht gegaan.
Kees is al lang uit het vizier maar dat wist ik van tevoren. Wetsuit uit, schoenen aan, helm op en verder. En helaas, een paar seconden later volgt de grootste (of beter: enige) deceptie van het weekend. Voorbij de lijn stap ik op mijn fiets, klik ik in het ene pedaal, trek ik mij op gang en kijk even naar beneden om in het tweede pedaal te klikken. Ik rijd op dat moment in een bocht en mee dat ik weer opkijk zie ik een deelneemster midden op de weg stilstaan. Dit ‘licht in de duisternis’ had net als de professionals haar schoenen van tevoren al in de pedalen gedaan maar kon daar absoluut niet mee overweg (misschien helpt het om een keertje of 30 te oefenen van te voren??). Ik knal dus boven op haar en tijdens mijn val gingen er duizend dingen door mijn hoofd en ik hoorde een soort van harde krak in mijn fiets. Einde verhaal dacht ik, met de nodige krachttermen. Er kwamen twee mannen van de organisatie toegesneld en die constateerde dat er iets bij mijn zadel was afgebroken maar dat het misschien tijdelijk te fiksen was. Eén van hen is naar de naastgelegen Peugeot garage gerend voor gereedschap en ze wisten het te maken!!! Vanaf nu dus nooit geen kwaad woord meer over (mannelijke) Duitsers. Fietsen was vervolgens een avontuur op zich. 20 km grotendeels over een autosnelweg; weg wind mee, terug wind op kop. Onderweg m’n buddy Kees nog even kunnen aanmoedigen. En het lopen ging ook goed. En dan komt op een bepaald moment de bevrijdende finish in zicht. En toen gebeurde er toch wel even iets.
Met het klimmen der jaren wordt ik sowieso emotioneler. En daar is niks mis mee. Dit weekend had ik twee van die momenten dat ik de oogjes niet helemaal droog kon houden. De eerste was een paar honderd meter voor mijn eigen finish. In één keer drong het volledig tot mij door dat ik na twee jaar (oftewel 730 dagen) eindelijk weer eens aan een triathlon wedstrijd mee kon doen. Terwijl ik mij eerlijk gezegd best wel vaak heb afgevraagd of dat dit überhaupt ooit nog het geval zou zijn.
Het andere moment was bij de ‘ High Five’ met Hans kort voor zijn finish. Zoals eerder gezegd, Hans was toch gekomen. Hans had nog net voor de start verteld dat zijn vader niet meer kon praten. Maar dat hij op een bepaald moment toch iets aan Hans duidelijk wilde maken. Na enige tijd bleek dat zijn vader wilde dat Hans aan deze triathlon mee zou doen. Dat in het achterhoofd en dan Hans op de finish af zien denderen, ja dat doet toch iets met een mens.
Kees, die een puike prestatie heeft geleverd (4e heer 45 plus, net naast het podium) vangt mij op bij de finish. Daarna douchen, Rien opzoeken en naar onze kanjers gaan kijken. De start van het zwemmen krijgen wij niet meer mee, de finish gelukkig wel. Altijd weer een mooi moment. Best moeilijk om onze eigen helden er tussenuit te pikken. Je ziet alleen een hoofd in het water, ook nog grotendeels bedekt door een badmuts en een zwembrilletje. Rien herkent ze echter al op 50 meter afstand. Knap. Ze komen er in de verwachte volgorde uit. Allemaal leveren ze een topprestatie maar drie springen er uit. Eén is Jurgen omdat je hem niet opmerkt. Dit is compleet typisch voor Jurgen. We hebben hem alle drie gemist. Maar ondertussen staat hij volledig zijn mannetje. Hij wordt ‘ongemerkt’ vijfde in de onderlinge Toga uitslag. En ook in het huis is hij voortdurend in de weer met van alles nog wat. Maar uitermate onopvallend dus. Twee is Dirk. Hij is werkelijk de enige van alle deelnemers die door de organisatie tegen gehouden moet worden, anders was hij de kant opgezwommen. Dirk verklaarde later dat hij in een geweldig ritme zat. En drie is Mark. Door Mark konden we rustig op het naastgelegen terras eerst een consumptie gaan nuttigen om daarna Mark te zien finishen. Nee, dit is onterecht flauw. Alhoewel Mark zelf de eerste zal zijn die er de lol wel van in kan zien (hoop ik althans). Mark is van nature geen zwemmer (ik herken dat gevoel maar al te goed). Des te knapper is het dat hij vandaag aan de kwart meedoet met 1500 (ipv 1000) meter zwemmen. Dat is voor een niet zwemmer een ongelooflijk eind. Dus alle waardering. En Mark heeft 1 geluk: daarna is zijn triathlon één grote inhaalrace, zowel bij het fietsen als het lopen. Dat is dan weer wel fijn!
Bij het fietsen blijkt Jan Koen al redelijk snel ingehaald te hebben. En is, als verwacht dan ook als eerste terug. Voor Koen en Maarten (die opmerkelijk goed heeft gezwommen en gefietst, afgemeten aan de training inspanningen). Meest opmerkelijke man bij het fietsen is Ed. Ed heeft ook een beroerd jaar met veel blessureleed achter de rug. De afgelopen weken ging het al beter en dat komt er vandaag fantastisch uit. Hij heeft gruwelijk goed gefietst en naar later bleek slechts vier seconden langzamer dan Jan! John, die goed gezwommen heeft zakt helaas wat terug.
Bij het lopen wordt het Toga veld toch nog enigszins door elkaar gehusseld. Ed en Koen blijven voorop maar Ed stoomt op naar een mooie 3e Toga plaats. Ad, nee sorry Rien, dendert door alle deelnemers heen met de derde (!!!) looptijd van alle deelnemers. Zijn inhaalrace brengt hem tot een vierde plaats in het Toga klassement. Jurgen keurig 5, Maarten zakt wat terug (6e) en blijft Eric (7e) nog net voor. Eric, de veelvraat, heeft weer uitstekend gezwommen en gefietst. Daarna finishen achtereenvolgens Hans (Chapeau!), Kees (weer een degelijke wedstrijd), Dirk, John (beetje tegenvallend maar dat komt later vast weer goed) en Mark. Dirk had er weer duidelijk zin in. Wij werden iedere passage tot grote hilariteit van het publiek getrakteerd op een klein toneelstukje. Dat heeft hem een paar seconden gekost maar dat mocht de pret niet drukken.
Dirk: Supergeile Sport!
Johan haalde helaas de finish niet. Wel goed gezwommen (terwijl hij daar juist tegen op zag) en gefietst maar direct bij het begin van het lopen speelde zijn kuit op (niet droog genoeg zeker?).
Jammer, maar zoals Johan zelf zei: Gastel is belangrijker.
Toen alle kruitdampen opgetrokken waren konden we de balans opmaken. Een aantal Toga leden grijpt net naast het podium in hun leeftijdscategorie (Jan, Kees de B en Peet). Maar, jawel, er viel wel degelijk een ereplaats te vieren. Ed als tweede bij de mannen 50 plus! Toga op het podium!
Ed op het podium
Vol trots zijn we naar het landgoed teruggekeerd en hebben ’s avonds het hele gebeuren tot op de kleinste details geanalyseerd. Dit alles onder het genot van een lekkere bbq.
Dag 4 Partir cést mourir un peu
Aan alles komt een eind. ’s Morgens eerst nog een gezamenlijk ontbijt en nog een laatste bakske koffie heerlijk in het ochtendzonnetje .En dan terug naar Gastel En waar gaat het dan gedurende de twee uur durende terugrit over? Juist, over triathlon dus. Over Bocholt, maar ook al over Gastel. Want over 5 dagen is het al zover: Brabants Mooiste. In onze eigen achtertuin. Daarover later meer.
Tot zover. Mannen allemaal bedankt, het was weer een waar genoegen.
Peet Willemse
P.s. Op de dag dat ik dit verhaal afschrijf bereikt ons het droeve nieuws dat Hans zijn vader is overleden. Bij mij zal het beeld blijven hangen van de uiterst sportieve pa en opa die tot vorig jaar zelf aan de trio triathlon in Gastel meedeed en die in 2010 ons fanatiek ter zijde stond in onze eerste buitenlandtrip naar Zug Zwitserland.
Hans ik weet zeker dat ik namens heel Toga spreek wanneer ik jou en jouw familie veel sterkte wens bij het verwerken van dit verdriet.
