Hij zit er weer op. Brabants Mooiste, editie 2013. En het was er weer eentje zeg!!! Dramatiek, heroïek, alles d’r op d’r aan. Niet of nauwelijks in een verslag onder woorden te brengen. Het blijft een belevenis die je zelf moet ondergaan om het voor de volle 100% te begrijpen. En bovendien kreeg deze jaargang voor mij persoonlijk ook nog een totaal onverwachte wending: derde (!!!) van heel Toga, dat had ik in mijn stoutste dromen niet kunnen bedenken……
Vrijdag
De dag vóór D-day. Altijd lastig. De spanning begint zich dan al een beetje op te bouwen. Je houdt angstvallig de weersverwachting voor morgen in de gaten. En die belooft voor een normaal mens eigenlijk niet veel goeds: harde zuidwesten wind, buien. Goed, we zullen wel zien. Misschien valt het een beetje mee morgen.
Ik heb er voor mijzelf een traditie van gemaakt om ’s middags het fietsparcours te verkennen. Daarbij wordt duidelijk dat de harde zuidwestenwind zeker op de Zuidzeedijk vrij spel heeft: windkracht 4/5 schuin op kop, lekker! De wegen liggen er, zeker vergeleken met de laatste weken, gelukkig schoon bij.
Bij het Veerhuis drink ik een bakske koffie. Meestal is er dan ook altijd even een babbeltje met de mannen van de organisatie, maar daar is dit keer wat minder gelegenheid voor. Met name natuurlijk ook omdat een paar uur later al de jeugdtriathlon van start gaat.
Rond de klok van 19.00 uur verzamelt een groot deel van Toga zich bij de inschrijftafel, dit om de drukte van morgenochtend te vermijden.
Zaterdag
Om 9.00 uur start de ‘individuele’ 1/3, om 9.10 uur de ‘team’ 1/3, met daarbij aan de start ons Toga 1e divisie team: Koen, Ed, Jurgen en Hans. Voor Hans wordt het een zeer bijzondere wedstrijd, vanwege het overlijden van zijn vader eerder deze week.
Een groot deel van Toga is ter plekke om deze vier mannen nog even voor de start succes toe te wensen. Overigens slaat kort na de start ons de schrik om het hart als we in de verte in een keer een groot binnenvaart schip de hoek om zien komen richting de zwemmers! Gelukkig kan het schip net op tijd stoppen en hopelijk hebben de zwemmers er zelf weinig of niets van gemerkt.
Onze mannen komen volgens de verwachte onderlinge volgorde uit het water en wij spoeden ons naar de oprit van Jan, al vele jaren de vaste pleisterplaats, om van daar af de rest van de wedstrijd te volgen. Achter de grote kleppers houdt Toga zich prima staande. Jan en de anderen begeven zich dan naar de start voor hun kwart. Ik kan nog net Koen’s eerste passage bij het lopen meepakken, maar dan moet ik zelf ook weg voor mijn avontuurtje op de 1/8e.
Trappen en klappen bij de start
Ik ben een stuk zenuwachtiger dan de week ervoor in Duitsland. Tegenover het thuisvoordeel (parcourskennis, lekker thuis omkleden etc) staat blijkbaar toch de extra druk. Die ik puur mijzelf opleg en niemand anders.
Kom ik potverdikkeme toch te laat bij de Vliet aan. Er staat een enorme rij voor mij te wachten om het parc fermé in te mogen. En juist op dat moment breekt er ook nog een stevige bui los. Voordat iedereen door de fietscontrole heen is zijn we zeker 10 tot 15 minuten verder. Kletsnat. En uiteindelijk moet ik mij zelfs nog enigszins haasten om op tijd in het water te liggen. Eric heb ik nog even gezien, Kees helaas niet.
Na het startschot zijn de eerste honderd meter weer als vanouds uiterst hectisch. Ik incasseer helaas (te) veel trappen en klappen en kom daardoor voor mijn gevoel niet meer in een lekker ritme (zoals dat wel het geval was de week ervoor in het Duitse water). Dat spookt dan een kleine 10 minuten door mijn hoofd en onderweg vervloek ik dan ook weer die smerige, vuile stinkende rot Vliet! Terwijl achteraf overigens blijkt dat de tijd voor mijn doen helemaal niet eens zo veel tegenviel.
De wissel gaat vervolgens goed (wat heet, maar daarover later meer) en dan het fietsen. Na het echec van vorige week ben ik extra voorzichtig bij het opstappen. Het fietsen gaat ondanks de zuidwesterstorm gelukkig ook lekker. In het tweede deel speelt zoals verwacht de rug wel op, maar het is goed te doen.
En tot slot nog 5 kilometertjes lopen. Ik hoor Rien nog roepen: ‘nou komt jouw onderdeel Peetje!’en hup daar ga ik, onderweg op mijn favoriete onderdeel. Ik merk na enige tijd dat ik weliswaar niet in dezelfde ‘flow’ zit als twee jaar terug, maar toch, het gaat best lekker. Ik kom Kees en Eric tegen maar ook nog alle Toga mannen van de ¼. Waaronder de onvermijdbare Johan Bossers, die met zijn gebeitelde lach op zijn hoofd mij toeroept: ‘lekker genieten’ (HIJ IS GEK!!!).
Johan Bossers is gek!
Ik bereik behoorlijk gesloopt de finish, meer zat er echt niet in. Gelukkig zijn er de oppeppende woorden van Maaike en de kids en kort daarna die van Kees en Eric. En het herstel zet ook lekker snel in. Het half uur daarna ben ik volledig ‘in mijn eigen wereld’. Wet-suit en fiets ophalen, naar huis wandelen, lekker kwartiertje in bad. En al die tijd draait het filmpje van de wedstrijd zich in mijn gedachten af.
Dan fris en fruitig terug naar de finish zone. Jammer dat er daar op dat moment geen Toga mensen zijn omdat ze vrijwel allemaal nog aan de trio’s meedoen. Ik bekijk dit liever met een pilske vanaf de kant.
Helaas heeft Maarten zich vandaag ziek moeten afmelden. Maar dat gaf Rien dan weer wel de gelegenheid om als invaller actief zwemmend mee te doen aan de trio’s. Uiteraard staat hij in de uitslag weer niet onder zijn eigen naam, maar ik denk dat ik dat vanaf nu in geen enkel verslag meer ga melden.
Er worden echt topprestaties geleverd door Toga in de trio’s (met Koen en Ad op de eerste en Kees, Niels en Ed op de tweede plaats!). En dan komt (gelukkig) alsnog het verbroederingsmoment van Toga. Voor het Veerhuis verzamelen de helden zich en de verhalen komen los. Het bier vloeit, ik drink een borreltje (teveel) en dan is het tijd om met ons Maai naar huis te gaan. Op weg naar een lekkere vette hap die ik mijzelf al een poosje ontzegd heb.
Ik wil ieder Toga lid weer complimenteren met zijn individuele prestatie. Om met mijnheer Kaktus te spreken: een applausje voor jezelf. Want ik weet zeker dat iedereen binnen zijn eigen mogelijkheden weer het maximale eruit geperst heeft. En toch wil ik er eentje speciaal noemen, nl. Kees. En omdat wij twee Keesen hebben ‘behandel’ ik ze gewoon alle twee.
Kees Bastiaansen is voor mij een soort van belichaming van hét Toga lid. Kees bevindt zich in de wedstrijden, zoals een groot deel van ons, in de grote middengroep. Enigszins anoniem. Nooit geen prijs, nooit geen beker, nooit geen bloemen voor zullie Miriam. Kees moet dus zijn plezier en motivatie puur uit de persoonlijke prestatie halen. En dat gaat hem zichtbaar goed af. En voor de rest is Kees een sociaal persoon die altijd klaar staat voor een ander.
De andere Kees is Kees de Bruijn. Mijn maatje op de 1/8. Dat geldt dan overigens alleen vóór de start en ná de finish, want daar tussenin is hij altijd snel uit mijn gezichtsveld verdwenen. Wat wij delen is het nodige blessureleed. Kees heeft daar de afgelopen jaren veel wedstrijden voor af moeten zeggen. En ik weet hoe moeilijk hij het daar mee had (zonder ermee te koop te lopen). Des te mooier dat het de laatste weken zo goed gaat en fantastisch dat hij twee keer in Gastel op het podium staat: individueel en bij de trio’s. Op de volgende pagina een zichtbaar gelukkige en trotse Kees op de foto. En terecht!
In het (recente) verleden ging na Gastel normaliter het triathlon boek voor mij voor een jaar dicht. Maar de Toga-gekte heeft mij op enige wijze inmiddels ook al te pakken. Over 5 weken doe ik nog mee aan een wedstrijd in Ierland en waarschijnlijk daarna ook nog in Binnenmaas. Ut mot nie gekker worre!
Oh ja, die derde plaats. In het digitale tijdperk zijn de uitslagen natuurlijk razendsnel bekend. Dus thuisgekomen meteen op internet gekeken. Daarbij is er altijd speciale belangstelling voor het Toga klassement. Maar omdat wij als Toga aan drie afstanden meededen is een onderlinge vergelijking niet mogelijk. Zou je denken. Maar één ding is voor iedereen wel hetzelfde, nl. het wisselen. En dames en heren, jongens en meisjes, let op: Peet heeft de derde wisseltijd van Toga van het zwemmen naar het fietsen!!! De uitverkiezing vorig jaar bij de bbq tot Toga lid van het jaar was voor mij een bijzonder moment maar dit komt daar toch zeer dicht bij.
U zij gegroet,
Peet
