6 juni Wakker worden!
Ttttttrrrrrrrrrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnggggggggggg. De wekker gaat! De writer ontwaakt uit zijn lange winterslaap. En de wekker dat is eigenlijk het geluidje van de Whatsapp. Het zijn deze ochtend Toga-apps over het fietsparcours in Epinal. ‘Faux plat’ meldt een fransman. Oftewel: vals plat. Prachtige uitdrukking uit de wielersport, waarmee volgens Wikipedia een deel van een parcours wordt aangeduid, dat ogenschijnlijk horizontaal – dus gemakkelijk – lijkt te verlopen, maar in werkelijkheid een verraderlijk stijgingspercentage vertoont. Een andere vertaling kan zijn: Gemeen Gastels. Het weekend zal gaan uitwijzen welke van de twee (het beste) klopt.
Natuurlijk is het seizoen 2017 al eerder begonnen. Een aantal Toga talenten heeft er dan ook al een paar mooie wedstrijden op zitten. Voor een verslagje daarvan verwijs ik graag naar onze website. Maar de schrijver in mij ontwaakt dus nu pas. Met over een paar dagen het vertrek naar Epinal in het vooruitzicht. Epinal is dit jaar de bestemming van onze buitenland-triathlon. Contacten met de organisatie gaan helaas weer een beetje ‘op zijn Frans’. Late of geen reacties. Wat dat betreft was Engeland een paar jaar terug een verademing. Maar ja, het zal allemaal weer wel goedkomen zeker. Het huis (met veranda en bbq) staat al bijna een jaar vast, inschrijvingen zijn gedaan, logistiek is geregeld en het boodschappenlijstje is bij de Jumbo ingeleverd. Kortom: de voorbereidingen zijn getroffen. Gelet op de mails/apps beginnen hier en daar de kriebeltjes op te komen. Hoe is het parcours? Wat is het beste verzet? Terechte vragen natuurlijk bij een goede voorbereiding. Daar kan ik nog heel wat van leren. In huize Willemse waren de afgelopen dagen nl. eerder de vragen: 16 of 20 hamburgers? 2,5 of 4 kilo houtskool?
7 juni Amaai, meer dan 30 graden
Goedbeschouwd is het schrijven van dit verslag volstrekt overbodig. Want als je alle whatsapps die deze dagen worden verzonden simpelweg onder elkaar zou zetten krijg je al een behoorlijk beeld van het wel en wee van de gemiddelde Epinal-ganger.
Mark van R laat ons vandaag even de weersvoorspelling van a.s. zondag in Epinal weten: 31 graden!!! En dan is het maar net vanuit welk perspectief je deze berichtgeving leest. Voor de bbq: perfect!
Maar laat zondag nu ook de dag van de wedstrijd zijn. En dan krijgt het getal 31 ineens een heel andere betekenis. Amaai, dat wordt afzien vrees ik. Ben ook erg benieuwd wat dit voor consequenties bij het zwemmen heeft: met of zonder wetsuit? Voor gewone stervelingen zoals Mark van M en mij scheelt dat toch een slok op een borrel!
8 juni 10 kleine negertjes
Naast whatsapp bestaat natuurlijk ook nog e-mail. Hans en ik krijgen een e-mail van de Franse huiseigenaar inzake een aantal praktische zaken, waaronder onze geschatte aankomsttijd. Op het moment dat je dit soort vragen krijgt komt het moment suprême echt dicht bij. En dat is natuurlijk ook zo. Immers, morgenochtend vroeg vertrek. Leutig, spannend.
Ondanks dat we nog ‘maar’ voor de 8e keer naar het buitenland gaan hangt het jaarlijks buitenland-weekend al aan elkaar van tradities. Eén daarvan is de fietsen op donderdagavond naar Jan brengen. Dit keer gaan er uiteindelijk 14 fietsen de bus in. Uiteindelijk, want je weet het tot het laatste moment nooit zeker. Vorig jaar in Echternach was de wedstrijddag de dag van de 10 klein negertjes. Dit jaar is dat de aanloop naar het weekend. We hadden aanvankelijk 18 aanmeldingen, maar een weekje terug waren er daar helaas nog maar 13 van over. Dat aantal ging weer terug naar 14 omdat de ‘verloren zoon ‘ Eric aangaf dat het allemaal weer zo begon te kriebelen dat hij alsnog mee wilde naar Epinal. Welkom terug Eric! En erg mooi is het feit dat we op deze donderdagavond horen dat Rien meegaat. Rien, Coby en de kinderen hebben eerder deze week het trieste nieuws moeten verwerken dat Coby’s vader plotseling is overleden. Omdat de uitvaart de woensdag na Epinal zal plaatsvinden heeft Rien in overleg met Coby besloten om toch mee naar Epinal te gaan.
Dus 14 ‘carbonnen rossen’ verdwijnen in de bus van Marc van B (die wederom de bus van zijn werkgever heeft meegekregen, waarvoor dank).
Vrijdag 9 juni Krakende vloeren
En dan wordt het ‘ineens’ vrijdag 9 juni. Nee, natuurlijk niet ‘ineens’. Maar ik heb toch enigszins het gevoel van Gerard Cox zijn evergreen: “je hebt er maandenlang naar uitgekeken een plotseling daar is ie dan……….”. Vroeg uit de veren, want eerst om 7.15 uur met Hans de boodschappen op gaan halen bij de Jumbo. (Met de bus die hij wederom van zijn werkgever heeft meegekregen, waarvoor dank). In de stromende regen laden we de bus vol en dan snel naar Jan en Mir voor het bakske koffie. Klokslag 8 uur vertrek. Naast Hans en Mark v/d B rijdt Kees B (In de lease auto van zijn werkgever, die hij wederom ter beschikking heeft gekregen, waarvoor dank).
Meerdere malen heb ik in verslagen kunnen en mogen aangeven hoe een fantastische groep de Toga-boys vormen. Uitgerekend in een bij uitstek individuele sport tref ik kameraadschap die ik niet vaak eerder in groepsverband ben tegengekomen. Wat deze club echter jaar in jaar uit niet wil lukken is om gezamenlijk op de plaats van bestemming aan te komen. Normaliter kunnen we het dan nog wel eens op Johan Bossers steken, die het per definitie beter meent te moeten weten dan het navigatie systeem van zijn auto. En bovendien: het ligt altijd aan Johan Bossers. Echter, de godfather ontbreekt dit jaar. Maar dan nog, ondanks de moderne communicatiemiddelen, lukt het niet om met drie auto’s dezelfde afslag te nemen naar hetzelfde wegrestaurant. Steevast volgt dan op enig moment de conclusie over de groepsapp: we zien elkaar straks wel bij het vakantiehuis! Om onze honger te stillen rijden wij (het busje van Hans) een enigszins desolaat industrieterrein op, om in een zo mogelijk nog desolatere doner/shoarmazaak op gevaar van eigen leven een broodje te bestellen. Zal het hierna een weekend op en rond de wc worden? Volgens mij hebben wij daar met z’n zessen de omzet gegenereerd die normaal in een hele week in deze zaak wordt gehaald! En zelfs op dit bedrijventerreintje weten de Toga boys daarna een fietsenwinkel te ontwaren en dus moest daar natuurlijk ook een bezoek aan worden afgelegd.
Tegen het eind van de middag komen we bij ons weekendverblijf aan. Spannend hoe het er in het echt uit zal zien. Enigszins sleets blijkt het wel te zijn. Maar dat hadden we wel verwacht. Het is wel lekker ruim en ligt helemaal afgezonderd in een bosrijke omgeving. ‘Typisch iets voor Toga’ hoor ik op enig moment iemand zeggen. En dan is het goed. Spulletjes op de kamer leggen. En gelukkig breekt de lucht na een dag vol regen enigszins open. Er wordt een biertje gedronken en even later arriverend de achterop komers Eric en Dirk ook. We besluiten om naar Gerardmer te rijden voor een hapje te eten. ‘Thuis’ nog een laatste biertje en dan vermoeid naar bed. Zo’n reisdag hakt er toch enigszins in.
Deze (en de komende) nacht(en) blijkt dat we echt met een meerderheid van 50-plussers te maken hebben. Zo half in de nacht is er of een seintje wordt afgegeven en hoor je links en rechts in het oude gebouw de houten vloeren kraken: de 50-plussers zijn vanwege hun vergrote prostaat in polonaise op zoek naar de wc.
Zaterdag 10 juni Dikke drol
De dag voor de wedstrijd. Nadat we ’s morgens (in twee groepen) hebben gefietst gaan we ‘s middags in Epinal (dat zo’n 35 km verderop ligt) de rugnummers ophalen. De voorbereidingen blijken ter plekke in volle gang. Het parc fermé wordt opgebouwd. Een aantal van ons probeert verwoed te ontdekken hoe je van het water naar het parc fermé moet en daarna het parc fermé verlaat voor het fietsen. Dat is aan mij niet zo besteed; ik kijk tijdens de wedstrijd wel waar de vele deelnemers vóór mij naar toe gaan en die probeer ik te volgen. Wel zo makkelijk. Waar ik wel benieuwd naar ben is hoe het fietsparcours zal zijn. En dan niet zo zeer hoe steil het eventueel omhoog zal zijn, maar juist hoe sterk dalend. Ik heb nl. gisteren bij het losfietsen wederom moeten constateren dat ik daal als een dikke drol. We verkennen het 20 km lange parcours met de auto’s. Het lijkt een beetje mee te vallen wat de hellingen betreft. Er zit geen meter vlak in het parcours maar de hellingen zijn niet zo steil. Althans, met de auto. Morgen moet blijken of het klopt.
’s Avonds maken Hans en Jurgen, met nog wat enkele hulpkoks, weer een fantastische pasta maaltijd. En na het eten nog even tijd voor ontspanning. Op het voetbalveldje naast het huis gaat bij een aantal van ons de rem er af. Als jonge veulens in de wei. Bij de meesten is het enthousiasme recht onevenredig met de techniek. Ik waag mij niet aan deze gekkigheid, te link. En helaas, dat blijkt. Uitgerekend de beste voetballer in het gezelschap haalt loeihard uit, direct gevolgd door een harde pijnlijke kreet. John loopt strompelend weg. En vreest voor een spierscheuring. Oei, wat gaat dat morgen worden? Vooralsnog grote twijfels. Helaas een smetje op een verder geslaagde dag.
De eerdere opmerking dat ons huis helemaal afgezonderd ligt klopt eerlijk gezegd niet helemaal. Naast ons staat een huis dat dit weekend bezet wordt door een groep heksen. We zijn er zo ver mogelijk vandaan gebleven alleen de (enige) arts onder ons zijn we deze nacht een uurtje kwijt geweest
Zondag 11 juni Wim van de Broek klassement
De wedstrijddag. John, Mark van M en ik rijden als deelnemers aan de 1/8e om 8.15 uur weg. John heeft wel last van z’n blessure maar wil het in ieder geval gaan proberen. Tot aan de start om 10.40 uur bouwt de spanning zich gestaag op. Net voor de start horen we de aanmoedigingen van de andere Toga mannen die inmiddels ook zijn gearriveerd.
En dan is het zover. Het startsignaal. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan. Het is voor mij een jaar geleden dat ik aan mijn tot nu toe laatste wedstrijd (Echternach) deelnam. Hoe zal het lichaam zich houden? Het eerste deel van het zwemmen is weer als vanouds kloten. Ik loop de nodige klappen en trappen op en kan nog net mijn zwembrilletje redden. Halverwege kom ik eindelijk in een goed ritme. En het laatste deel gaat lekker. In de wisselzone zie ik John al staan. En dan het fietsavontuur. Na een paar kilometer beginnen we aan de eerste echte klim. En ik merk dat het goed gaat. Op enig moment haal ik zelfs John in en op mijn vraag of het allemaal lukt met zijn been krijg ik gelukkig een bevestigend antwoord.
Er is helaas een wetmatigheid in het fietsen: als je omhoog bent gegaan dan moet je ook weer naar beneden. Zo ook hier. We zijn nog maar goed en wel aan de afdaling begonnen en links en rechts flitsen ze aan mij voorbij. Waaronder John. Dit tafereel herhaalt zich nog een paar keer. Maar gelukkig (voor mij) zijn de afdalingen in het tweede deel minder steil en/of meer overzichtelijk. Al met al lekker gefietst waardoor ik met een goed gevoel begin aan het lopen. Maar dat zou gaan veranderen. Na het keerpunt (op ca 1 km) zie ik dat ik voorsprong heb op John en Mark. Maar na ca 2,5 km kom ik de man met de hamer tegen. Ik moet gaan wandelen. Iets wat ik volgens mij in de 35 jaar hiervoor nog nooit heb hoeven doen. Je wordt ouder papa, geef het maar toe…..Na 1 a 2 minuten wandelen/herstel lukt het gelukkig weer om te gaan rennen. Nou, rennen, iets wat er een beetje op lijkt. Hoe dan ook, de finish wordt gehaald. Maar wat zit ik kapot zeg. Als ik na een paar minuten weer enigszins bij mijn positieven ben weet Mark van M mij te vertellen dat ik zelfs eerste ben geworden. Hetgeen bij Koen leidt tot de opmerking: ‘in het Wim van de Broek klassement zeker’. Wim weet nl. altijd wel dusdanig neven- of onder klassementen te bedenken, dat er altijd wel ergens een Gastelaar in de prijzen valt. Volgens Mark ben ik niet alleen eerste Toga man maar ook eerste Nederlander. Met in beide categorieën een deelnemers veld van drie personen!
Het zal allemaal wel. Leve de Leut. Het zit er weer op. Met z’n drieën (inclusief John!!!) heelhuids de finish gehaald. Een zeer voldaan gevoel. Om even lekker op te frissen nemen we een duik in het meer. En daarna gaan we onze matadoren op de kwart volgen. En ons vermoeden dat die wel eens een zware middag tegemoet kunnen gaan wordt daarna volledig bewaarheid. Het is inmiddels meer dan 30 graden celsius! We zien Kees de Bruijn net voor Koen als eerste het water uitkomen, waarna de rest volgt. We zijn net op tijd op het fietsparcours om inmiddels koploper van Toga Jan Moerings voor de eerste keer te zien doorkomen. Ik moet er bij zeggen dat het plekje dat wij hadden uitgezocht niet goed voor mijn hart was. Twee plaatselijke gendarmes probeerden het verkeer ter plekke in goede banen te leiden. Maar het bleef helaas bij proberen. Goeiedag zeg. Dat er in die twintig minuten dat wij daar stonden geen ongelukken zijn gebeurd mag een godswonder heten. Eén grote puinhoop. En dat doet je dan weer meer dan ooit tevoren beseffen hoe Werkgroep ’t Veerke met al de vrijwilligers de zaken erg goed voor elkaar heeft. Daar mogen ze best trots op zijn!
Kees Bastiaansen komt als laatste van Toga door, maar dat is logisch. Kees had nl. vóór dat hij 1 meter had gefietst al een lekke band! Tegenslag dus. Maar het zou Kees B niet zijn als hij zich daar niet overheen had gezet. Zelf een nieuwe binnenband erop gelegd en gaan met die banaan. Klasse! Voor de tweede doorkomst vinden we een mooi plaatsje net voor de wisselzone. Samen met pa en ma van den Berg die traditiegetrouw ons zijn komen opzoeken. Cruice control Jurgen is sterk komen opzetten en oogt nog relatief fris bij aanvang van het lopen. Mark van Rijsbergen roept ons toe dat hij al helemaal kapot zit en ook de rest oogt getekend. En toch zullen ze allemaal nog 10 km moeten rennen, in de hitte op een stevig geaccidenteerd terrein. Poeh poeh, begin er maar aan!
Na een lekker koud biertje in de schaduw zoeken we een plaatsje net voor de finish om onze helden binnen te halen. En gelukkig finishen ze alle elf! Maar wat een veldslag mensen. Iedereen zit er volledig doorheen. Uitzondering op de regel was (uiteraard) Dirk, die er uit ziet alsof hij nog makkelijk 10 km kan doorlopen. Maar toch, mede door de omstandigheden één van de zwaarste triathlons ooit. Des te meer respect voor onze godenzonen!
Na enige tijd komt er weer wat kleur op de wangen van de mannen; voor mij het moment om al een beetje aan de bbq van vanavond te gaan denken. We rijden vervolgens met 1 auto iets eerder dan de rest door om de voorbereidingen te gaan treffen.
Op een prachtige zomeravond komen een paar uurtjes later, onder het genot van, de verhalen vol heroïek los. Zo’n beetje mijn favoriete moment van het weekend. Een sfeertje dat nauwelijks met een pen te beschrijven valt. En dat doe ik dan ook maar niet. Topavond. Punt.
Maandag 12 juni Aor huis toe
Terugrijdend in de bus denk ik terug aan de vraag die ik mijzelf bij aanvang van het weekend had gesteld: vals plat, wat is het precies? En hoewel tijdens de bbq bleek dat sommigen onder ons thuis nog weleens de volle laog krijgen, een enkeling (we noemen geen namen) thuis zelfs slaog krijgt en de meesten van ons sowieso schèllus krijgen, vind ik vals plat toch geen ‘ Gemeen Gastels’. Maar zelfs bij de omschrijving ‘ogenschijnlijk horizontaal maar in werkelijkheid verraderlijk stijgend’ heb ik mijn twijfels. Ik heb nl. dit weekend op enigszins gevorderde leeftijd ontdekt dat ik klimmen, mits niet te steil, leuk vind. Dus laat maar komen dat ‘vals plat’.
Thuisgekomen krijgen we via facebook een heel vriendelijk/attent bericht van de organisatie waarin ze ons ‘nice team’ voor de deelname bedanken. Altijd al gezegd dat die Fransen zulke vriendelijke mensen zijn.
Welnu mensen, de 8e buitenland triathlon zit er al weer op. Weinig malheur (een spierscheurinkje en een lekke band daargelaten), een loeizware wedstrijd en mooie kameraadschap. Prachtige ingrediënten voor wat mij betreft weer een memorabel weekend.
Rest ons nog een link naar de uitslagen te vermelden: http://triathlon-epinal.fr
